فرمود:(فَإِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعاً)[1] و در باره اينكه به جز خداى تعالى هيچ دوست و صاحب اختيار و شفيعى نيست فرموده:(ما لَكُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا شَفِيعٍ)[2] و آيات ديگرى در اين معانى است.

بنا بر اين، نزد غير خداى تعالى چيزى كه ما را وادار به خضوع كند وجود ندارد، پس هيچ مجوزى نيست كه خضوع ما را در برابر كسى غير خدا جايز كند مگر آنكه خضوع در برابر غير خدا برگشتش به خضوع در برابر خداى تعالى باشد و دستور به احترام غير خدا و تعظيمش از ناحيه خود خداى تعالى صادر شده باشد مانند دستور به احترام رسول خدا 6 و پيروى بدون چون و چراى آن جناب، كه آيه شريفه زير در باره آن فرموده:( الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِيَّ الْأُمِّيَ‌) ...(فَالَّذِينَ آمَنُوا بِهِ وَ عَزَّرُوهُ وَ نَصَرُوهُ وَ اتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِي أُنْزِلَ مَعَهُ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ )[3] و نيز مانند دستور به اطاعت اولياء اللَّه كه آيه زير در باره آن فرموده:( إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا) ...(وَ هُمْ راكِعُونَ )[4] و نيز فرموده:(وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِياءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ)[5] و نيز مانند دستور به احترام شعائر خدا كه آيه زير بيانگر آن است:(وَ مَنْ يُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ)[6] پس در اسلام هيچ خضوعى براى احدى غير خداى تعالى وجود ندارد مگر آن خضوعى كه برگشتش به اطاعت دستور الهى و خضوع در برابر او باشد.

3- وثنيت از كجا سرچشمه گرفت و به چه صورت آغاز شد؟:

در فصل گذشته روشن شد كه انسان در تجسم دادن به امور معنوى و تصور و قالب‌گيرى آنها به تمثيل در قالب‌

[1] همانا همه عزت از آن خداوند است. سوره نساء، آيه 139

[2] سوره الم سجده، آيه 4.

[3] كسانى كه رسول، آن پيامبر درس نخوانده را پيروى مى‌كنند ... پس كسانى كه به او ايمان آورده و احترام و ياريش كردند، و پيروى نمودند آن نورى را كه به او نازل شده چنين كسانى رستگارانند. سوره اعراف، آيه 157

[4] تنها سرپرست شما خدا و رسولش، و كسانى است كه ايمان آورده‌اند ... در حالى كه در ركوعند. سوره مائده، آيه 55

[5] مردان و زنان با ايمان، بعضى اولياء بعضى ديگرند كه امر به معروف و نهى از منكر مى‌كنند.

سوره توبه، آيه 71

[6] و كسى كه شعائر الهى را بزرگ مى‌شمارد و تقوا دارد( خوشا به حالش) چون تعظيم شعائر الهى از تقواى دلها است. سوره حج، آيه 32