داد.

ابراهيم بعد از فراغت از بناى كعبه، گفت: ((رَبِّ اجْعَلْ هذا بَلَداً آمِناً، وَ ارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَراتِ، مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ‌)، پروردگارا اين را شهر مامن كن، و مردمش را، آنها كه ايمان آورده‌اند، از ميوه‌ها روزى ده)- امام فرمود:- منظورش از ميوه‌هاى دل بود، يعنى خدايا مردمش را محبوب دلها بگردان، تا ساير مردم با آنان انس بورزند و بسوى ايشان بيايند، و باز هم بيايند.[1]

[بررسى اخبارى كه به امور خارق العاده در باره كعبه و حجر الاسود و سنگ مقام اشاره دارند]

مؤلف: اين خلاصه‌اى است از اخبار اين داستان، آنهم اخبارى كه خلاصه آن را بيان كرده، و هم در اين اخبار و هم در اخبار ديگر امور خارق العاده‌اى آمده، از آن جمله آمده: كه خانه كعبه اولين بارى كه پيدا شد بصورت قبه‌اى از نور بود، كه آن را براى آدم نازل كردند، و در همين محل كه ابراهيم كعبه را ساخت قرار دادند، و اين قبه هم چنان بود تا آنكه در طوفان نوح كه دنيا غرق در آب شد، خداى تعالى آن را بالا برد، و از غرق شدن حفظ كرد، و به همين جهت كعبه را بيت عتيق (خانه قديمى) نام نهادند.

و در بعضى اخبار آمده: كه خداى عز و جل پايه‌هاى خانه را از بهشت نازل كرد.

و در بعضى ديگر آمده: حجر الاسود از بهشت نازل شده، و در آن روز از برف سفيدتر بوده، و در زمين بخاطر اين كه كفار بدان دست ماليدند سياه شد.

و در كافى‌[2] نيز از يكى از دو امام باقر و صادق ع روايت كرده كه فرمود:

ابراهيم مامور شد تا پايه‌هاى كعبه را بالا ببرد، و آن را بسازد و مناسك، يعنى طريقه حج اين خانه را بمردم بياموزد.

پس ابراهيم و اسماعيل خانه را در هر روز به بلندى يك ساق بنا كردند، تا به محل حجر الاسود رسيدند، امام ابو جعفر ميفرمايد: در اين هنگام از كوه ابو قبيس ندايى برخاست، كه اى ابراهيم تو امانتى نزد من دارى، پس حجر الاسود را بابراهيم داد، و او در جاى خود بكار برد.

و در تفسير عياشى‌[3] از ثورى از امام ابى جعفر ع روايت كرده، كه گفت از آن جناب از حجر الاسود سؤال كردم، فرمود: سه تا سنگ از سنگهاى بهشت به زمين نازل شد، اول حجر الاسود بود، كه آن را به وديعه بابراهيم دادند، دوم مقام ابراهيم بود، و سوم سنگ بنى اسرائيل بود.

و در بعضى از روايات آمده: كه حجر الاسود قبلا فرشته‌اى از فرشتگان بوده است.

مؤلف: و نظائر اين معانى در روايات عامه و خاصه بسيار است، و چون يك يك آنها خبر

[1]- تفسير قمى ج 1 ص 60

[2]- فروع كافى ج 4 ص 205 حديث 4

[3]- عياشى ج 1 ص 59 حديث 93