نام کتاب : انسان کامل نویسنده : مطهری، مرتضی جلد : 1 صفحه : 133
بعضی در حد افراط ، قدرت را تحقیر کردهاند و اساسا کمال انسان را در
ضعف او دانستهاند . از نظر اینها انسان کامل ، یعنی انسانی که قدرت
ندارد ، زیرا اگر قدرت داشته باشد تجاوز میکند . سعدی خودمان در یک
رباعی چنین اشتباه بزرگی کرده است ، میگوید :
من آن مورم که در پایم بمالند
نه زنبورم که از نیشم بنالند
میگوید من آن مورچهای هستم که زیرپا ، لگدم میکنند ، زنبور نیستم که
نیش بزنم و از نیشم ناله کنند .
کجا خود شکر این نعمت گزارم
که زور مردم آزاری ندارم
[1]
نه آقای سعدی ! مگر امر دائر است که انسان یا باید مور باشد و یا
زنبور که میگوئی من از میان مور بودن یا زنبور بودن ، مور بودن را
انتخاب میکنم . تو نه مور باش که زیردست و پا له شوی و نه زنبور باش
که به کسی نیش بزنی . سعدی اینطور باید میگفت :
نه آن مورم که در پایم بمالند
نه زنبورم که از نیشم بنالند
چگونه شکر این نعمت گزارم
که دارم زور و آزاری ندارم
اگر آدم زور داشته باشد و آزاری نداشته باشد ، جای شکر دارد والا اگر
زور نداشته باشد و آزار هم نداشته باشد ، مثل این میشود که شاخ ندارد و
شاخ هم نمیزند ، اگر شاخ داشتی و شاخ نزدی ، آن وقت هنر کردهای .
سعدی در جای دیگر میگوید :