و بعضى از آنان مركزى براى اجتماع شكم‌پرستان و دنيا طلبان و خوش‌گذرانها شده بود تا آنجا كه بهترين شرابها در ديرها پيدا مى‌شد.

البته طبق گواهى تاريخ، حضرت مسيح هرگز ازدواج نكرد، اما اين هرگز به خاطر مخالفت او با اين امر نبود، بلكه عمر كوتاه مسيح به اضافه اشتغال مداوم او به سفرهاى تبليغى به نقاط مختلف جهان به او اجازه اين امر را نداد.

بحث درباره رهبانيت در خور كتاب مستقلى است كه اگر بخواهيم به آن بپردازيم از بحث تفسيرى بيرون مى‌رويم.

اين بحث را با حديثى از على عليه السلام پايان مى‌دهيم: در حديثى در ذيل آيه‌ قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمالًا الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ هُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعاً: «بگو آيا به شما خبر دهم كه زيانكارترين مردم كيانند؟ آنها هستند كه تلاشهايشان در زندگى دنيا گم شده با اين حال گمان مى‌كنند كار نيك انجام مى‌دهند» [1].

على عليه السلام در تفسير آن فرمود: هم الرهبان الذين حبسوا انفسهم فى السوارى: «يكى از مصاديق بارز آن رهبانها هستند كه خود را در ارتفاعات كوهها و بيابانها محبوس داشتند و گمان كردند كار خوبى انجام مى‌دهد» [2]. [3]

[1]- سوره كهف آيه 103 و 104.

[2]- «كنز العمال» جلد 2 حديث 4496.»

[3]- تفسير نمونه 23/ 384