نيروهاى غيبى و معنوى جهان را با آنها كه در مسير جهاد نفس و جهاد دشمن پيكار مى‌كنند همراه مى‌سازد: «إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ أَلَّا تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ نَحْنُ أَوْلِياؤُكُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ»: «كسانى كه گفتند: پروردگار ما خدا است، سپس استقامت كردند، فرشتگان، بر آنها نازل مى‌شوند كه نترسيد و غمگين نباشيد و بشارت بر شما باد بهشتى كه به آن وعده داده شده‌ايد، و ما ياران و مددكاران شما در زندگى دنيا و در آخرت هستيم» (فصلت/ 30- 31).

نكته مهم ديگر اينكه شيطان هرگز سرزده وارد خانه دل ما نمى‌شود، و از مرزهاى كشور روح ما بى‌گذرنامه نمى‌گذرد، حمله او هرگز غافلگيرانه نيست، او با اجازه خود ما وارد مى‌شود، آرى او از در وارد مى‌شود نه از روزن، و اين خود ما هستيم كه در را به روى او مى‌گشائيم، همانگونه كه قرآن مى‌گويد: «إِنَّهُ لَيْسَ لَهُ سُلْطانٌ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَلى‌ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ- إِنَّما سُلْطانُهُ عَلَى الَّذِينَ يَتَوَلَّوْنَهُ وَ الَّذِينَ هُمْ بِهِ مُشْرِكُونَ»: «او سلطه بر كسانى كه ايمان دارند و توكل بر پروردگارشان مى‌كنند ندارد، تنها تسلط او بر كسانى است كه او را به دوستى و سرپرستى خود برگزينند، و به او شرك مى‌ورزند (و فرمانش را در برابر فرمان خدا لازم الاجراء مى‌دانند) (نحل/ 99- 100).

اصولًا اعمال انسانها است كه زمينه‌هاى نفوذ شيطان را فراهم مى‌سازد، چنانكه قرآن مى‌گويد: «إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كانُوا إِخْوانَ الشَّياطِينِ»: «تبذير كنندگان برادران شياطينند» (اسراء/ 27).

ولى به هر حال براى نجات از دامهاى رنگارنگ او و لشكريان گوناگونش در اشكال مختلف شهوات، مراكز فساد، سياستهاى استعمارى، مكتبهاى انحرافى و فرهنگهاى فاسد و مفسد، راهى جز پناه بردن به ايمان و تقوى و سايه لطف پروردگار و سپردن خويشتن به ذات پاك او نيست همان گونه كه قرآن مى‌فرمايد:

«وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَتُهُ لَاتَّبَعْتُمُ الشَّيْطانَ إِلَّا قَلِيلًا»: «اگر فضل و رحمت الهى نبود همه شما جز گروه اندكى، از شيطان پيروى مى‌كرديد» (نساء/ 83). [1]

[1]- تفسير پيام قرآن 1/ 423