درس صد و بيست و ششم: جدايى عقيده از عمل!

امام على ابن الحسين عليه السلام مى‌فرمايد:

الا وَ انَّ ابْغَضُ النَّاسِ الَى اللَّهِ مَنْ يَقْتَدىِ بُسنَّةِ امامٍ وَلا يَقْتَدى بِاعْمالِهِ‌ [1]

ترجمه‌

منفورترين مردم در پيشگاه خدا آن كسى است كه امام و پيشوايى را به امامت پذيرفته، ولى از اعمال او پيروى نمى‌كند.

شرح كوتاه‌

يكى از بزرگترين عيوب انسان جدايى «اعتقاد» و «عمل» اوست، دم از عقيده به چيزى مى‌زند اما عملًا اثرى از آن اعتقاد از او ديده نمى‌شود.

ايمان به خدا دارد، اما مراقبت دائمى او را در اعمال خويش عملًا منكر است، عقيده به دادگاه بزرگ خدا در رستاخيز دارد امّا عملًا هيچ‌گونه آمادگى اخلاقى براى آن ندارد.

پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله را بزرگترين پيامبر، و اميرمؤمنان على عليه السلام را بالاترين مولا و رهبر، مى‌داند اما كمترين شباهتى از نظر اعمال با آنها ندارد، خلاصه عقيده او در مسيرى است و اعمال او در مسير ديگر!

[1] تحف العقول، صفحه 202.