از علما و راويان حديث قرن اوّل كه در قم مى‌زيستند مى‌توان به «عبداللَّه بن سعد اشعرى»، «احوص بن سعد اشعرى»، «عبدالرحمن بن سعد اشعرى»، «اسحاق بن سعد اشعرى» و «نعيم بن سعد اشعرى» اشاره كرد. [1]

«عمران بن عبداللَّه بن سعد اشعرى» و برادرش «عيسى» كه از شاگردان برازنده امام صادق عليه السلام بودند و در تعليم و تعلّم فرهنگ و فقه شيعى در قم تلاش مستمر و وسيعى داشتند و در بازسازى حوزه علمى قم نقش بسزايى ايفا كردند را مى‌توان از علماى قرن دوم هجرى به شمار آورد.

در مورد علماى قرن سوم هجرى مى‌توان به «زكريّا بن آدم بن عبداللَّه اشعرى» كه مرقد شريفش در قبرستان شيخان قم است و «احمد بن اسحاق بن عبداللَّه اشعرى»

[1]. معجم البلدان، واژه قم‌