شده كه يكى از معانى آيه، كسى است كه حجّ واجب خود را پيوسته به تأخير مى‌اندازد، تا مرگ او فرا مى‌رسد (او در قيامت نابينا خواهد بود). [1]

در حديث ديگرى آمده است: «هركس حجّ واجب را بدون عذر ترك كند، روز قيامت يهودى يا نصرانى محشور مى‌شود». [2]

و در مقابل، براى حج آنچنان پاداشهاى عظيمى در روايات اسلامى وارد شده، كه درباره كمتر عملى ديده مى‌شود.

چنان‌كه در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم: «كسانى كه حج و عمره به جا آورند ميهمان خدا هستند، هر چه بخواهند خدا به آنها مى‌دهد، و هر دعايى كنند به اجابت مى‌رسد، و اگر درباره كسى شفاعت كنند پذيرفته مى‌شود ... و اگر در اين راه بميرند خداوند تمام گناهان آنها را مى‌بخشد». [3]

و نيز در حديث ديگرى از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«الْحَجُّ المَبْرُورُ لَيْسَ لَهُ جَزاءٌ الَّا الجَنَّة؛

حجّ مقبول پاداشى جز بهشت ندارد!». [4]

و در حديث سوّم از همان حضرت مى‌خوانيم:

«مَنْ حَجَّ الْبَيْتَ ... خَرَجَ مِنْ ذُنُوبِهِ كَيَومٍ وَلَدَتْهُ امُّهُ‌

؛ كسى كه حج به جا آورد از گناه پاك مى‌شود، همانند روزى كه از مادر متولّد شده است». [5]

و اين بزرگترين موهبت، و برترين افتخار، و بالاترين پاداش است.

[1] وسائل الشيعه، جلد 8، ابواب وجوب الحج، باب 6، حديث 5.

[2] همان، باب 7، حديث 1.

[3] تهذيب الاحكام، جلد 5، باب ثواب الحج، صفحه 29، حديث 17.

[4] عوالى‌اللئالى، جلد اوّل، صفحه 427، حديث 114. و صحيح بخارى، جلد 3، صفحه 2.

[5] همان، صفحه 426، حديث 113.