در ميقات بيهوش باشد، از طرف او نيز مى‌توان نيّت كرد و لبّيك گفت.

مسأله 332- در احرام فقط يك بار لبّيك گفتن (به صورتى كه گفته شد) واجب است، و بعد از آن، مستحبّ است آن را در حالات مختلف به مقدار امكان تكرار كند؛ يعنى در موقع سوار شدن بر مركب و پياده شدن، و گذشتن از پستيها و بلنديها، و پس از خواب، و بعد از نمازها تكرار مى‌نمايد، و بهتر است مردان صداى خود را به لبّيك بلند كنند.

مسأله 333- در احرام عمره تمتّع واجب است مُحرم هنگامى كه خانه‌هاى مكّه را مشاهده كرد «لبّيك» را قطع كند، و در احرام حج به هنگام ظهر روز عرفه، و در عمره مفرده واجب است هنگام مشاهده كعبه اگر از مكّه براى احرام به خارج رفته است، و هنگام داخل شدن به منطقه حرم اگر از خارج مكّه به سوى آن مى‌آيد، لبّيك را قطع كند.

مسأله 334- هرگاه محرم «لبّيك» واجب را، چه عمداً و چه بر اثر عذر، نگفته باشد، محرّمات احرام بر او حرام نمى‌شود، و اگر چيزى از محرّمات احرام كه كفّاره دارد انجام دهد، كفّاره بر او واجب نمى‌شود. همچنين اگر «لبّيك» اوّل را با ريا باطل كند.

مسأله 335- پيش از گفتن «لبّيك» اعمالى كه بر محرم حرام است، بر او حرام نمى‌شود؛ هر چند نيّت احرام كرده، و لباس احرام را نيز پوشيده باشد.

بنابراين، اگر قبل از گفتن لبّيك چيزى از آنها را بجا آورد كفّاره‌اى ندارد، و در حقيقت «لبّيك» مانند «اللّه اكبر» اوّل نماز است، كه تا آن را نگويد وارد نماز نمى‌شود، و هرگاه شك كند كه «لبّيك» گفته يا نه؟ باز هم چيزى بر او حرام نمى‌شود.

مسأله 336- هرگاه در ميقات باشد و شك كند لبّيك گفته، يا نه بايد لبّيك را بگويد، و اگر از ميقات گذشته، احتياط آن است اگر مى‌تواند بازگردد