در صف مبارزان، شيعيان پيشرو هستند و همه آنها را به ايثار و صلابت و فداكارى مى‌شناسند. شيعيان بايد در تمام دنيا نه تنها در مبارزه و جهاد بلكه در تمام جهات قدوه و اسوه باشند.

«ورع» مرتبه‌اى بالاتر از تقواست، بعضى از بزرگان ورع را به چهار مرحله تقسيم كرده‌اند:

مرحله اوّل: ورع تائبين‌

اين مرحله پايين‌ترين مرتبه و مساوى با عدالت است و انسان را از فسق نجات مى‌دهد، يعنى از گناه توبه كرده و در صف عادلان در مى‌آيد.

مرحله دوم: ورع صالحين‌

در اين مرحله انسان بايد از شبهات هم پرهيز كند، يعنى از چيزهايى كه در ظاهر حلال ولى شبهناك است، اجتناب كند.

مرحله سوم: ورع متّقين‌

در اين مرحله از گناه و شبهات اجتناب مى‌كند، علاوه بر اين از حلالى هم كه ممكن است او را به حرام بكشاند، اجتناب مى‌كند، مثلًا كم سخن مى‌گويد زيرا مى‌ترسد اگر زياد حرف بزند در لابه‌لاى آن غيبتى انجام دهد كه اين مرحله در واقع همان عنوان «أُتْرُكْ مَا لَابَأْسَ‌