بين خود و ديگران عدالت داشته باشد و اگر ديگران را نهى از منكر مى‌كند، اوّل خود را نهى از منكر كند. اين خصلت هم به عنوان شرط واجب است نه شرط وجوب. بالاتر از اين تعابير، تعبيرى است كه على عليه السلام فرمود:

«إنّى وَاللَّهِ لَاأحُثُّكُمْ عَلى‌ طَاعَةِ اللَّهِ إلَّاوَ أسْبَقُكُمْ إلَيْهَا وَ لَاأنْهَاكُمْ مِنْ مَعْصِيَةِ اللَّه إلَّاأنْتَهِي قَبْلَكُمْ عَنْهَا؛ [1]

اگر من شما را به چيزى امر مى‌كنم، قبل از شما خودم انجام مى‌دهم‌و اگر از چيزى نهى مى‌كنم، اوّل خود آن را ترك مى‌كنم».

3- مدارا:

«رفيق» از ماده رفق به معنى مدارا است. بسيارند كسانى كه با خشونت، بى‌ادبى، اهانت، تهمت و ... امر به معروف و نهى از منكر كرده و افراد را به لجبازى وادار مى‌كنند، در حالى كه اگر با ادب، برخورد نيكو و بدون تحقير و توهين باشد، همه آن را مى‌پذيرند.

در امر به معروف و نهى از منكر بايد اين سه اصل را مطابق كلام امام صادق عليه السلام مدّ نظر قرار دهيم. متأسّفانه در زمان ما اين دو فرضيّه كمرنگ شده كه عواملى دارد و مهمترين آن نفوذ فرهنگ مادّى غرب است، چرا كه آنها معتقدند اگر مزاحم ديگرى نباشى در انجام هر كارى آزاد هستى، مثل آزادى جنسى، فحشا، قمار، شرب مسكر و ... به طورى كه‌

[1] عيون الحكم و المواعظ، ص 169.