1- عالم به معروف و منكر

كسى كه مى‌خواهد امر به معروف و نهى از منكر كند بايد معروف و منكر را بشناسد. بسيارند كسانى كه فكر مى‌كنند امر به معروف مى‌كنند، در حالى كه امر به منكر مى‌كنند، چون مسئله را نمى‌دانند و يا گمان مى‌كنند كه نهى از منكر مى‌كنند، در حالى كه نهى از معروف مى‌كنند.

آيا علم به معروف و منكر شرط تكليف است يا شرط واجب؟ به عنوان مثال استطاعت شرط وجوب حجّ است ولى وضو شرط نماز واجب است، تا استطاعت نيايد وجوب حج نمى‌آيد، ولى نماز واجب است و وضو شرط آن است نه شرط وجوب، به عبارت ديگر آيا اين علم مانند استطاعت شرط وجوب است يا مثل وضو شرط واجب است؟ بعيد نيست كه از قبيل شرط واجب باشد چون امر به معروف و نهى از منكر واجب است و مقدّمه آن (علم به معروف و منكر) هم واجب است، اگر چه اكثراً آن را از قبيل شرط وجوب مى‌دانند. اگر در محيط اطراف ما منكرات زيادى انجام شود، نمى‌توانم بگويم چون من نمى‌دانم امر به معروف و نهى از منكر از من ساقط است.

2- عدالت‌

در چيزى كه امر و نهى مى‌كند عدالت داشته باشد، يعنى بين افراد فرق نگذارد، به طورى كه اگر شخص بيگانه كارى انجام دهد آن را منكر بداند ولى اگر فرزند خودش انجام دهد، منكر نداند. بالاتر از اين‌