وسايل شناخت هستند و منابع شناخت از آنها سلب شده است. به همين جهت از نور ايمان چيزى را درك نمى‌كنند. امّا مؤمنان در پرتو نور ايمان، كاملًا بينا و شنوا هستند و از تمام علوم و دانش‌ها و ابزار شناخت بهره‌مند مى‌گردند.

چرا كفّار كر و كور هستند؟

با توصيف‌هايى كه در آيات پيشين براى آنها گفته شد، كافران بدين جهت كر و كور هستند كه كفر، پرده و حجابى در مقابل چشم آنها قرار داده كه بينايى و شنوايى آنها را سلب كرده است‌ (خَتَمَ اللَّهُ عَلى قُلُوبِهِمْ وَ عَلى سَمْعِهِمْ وَ عَلى ابْصارِهِمْ غِشاوَةٌ) [1].

لجاجت در مقابل پروردگار، تسليم نبودن در مقابل ذات حق و ديگر صفات رذيله، سبب شده است تا كافران نتوانند حقايق را درك كنند.

امام عارفان، حضرت سجاد عليه السلام، در دعاى عارفانه و عاشقانه ابوحمزه ثمالى مى‌فرمايد: «انَّكَ لا تَجُبُ عَنْ خَلْقِكَ الَّا انْ تَحْجُبُهُ الْاعْمالُ دُونَكَ»؛ خدايا! تو از بندگان، محجوب و پنهان نيستى، مگر اينكه اعمال مردم، خود، حجاب مى‌شود وگرنه تو از هر ظاهرى آشكارترى.

در بعضى از نسخه‌هاى دعا، به جاى كلمه‌ «اعمال»، «آمال» ذكر شده است.

كه بنابرآن، آرزوهاى طولانى حجاب مى‌گردد و انسان را از حقايق و معارف الهى باز مى‌دارد.

اما وقتى ايمان در درون انسان جلوه كرد، حجاب‌هاى تعصّب، جهل، خودخواهى و كبر نابود شده، همه چيز براى انسان روشن مى‌شود؛ بلكه خداوند، خود، او را از تاريكى‌ها به نور ايمان هدايت مى‌كند. از اين رو، مى‌فرمايد: «اللَّهُ‌

[1]- سوره بقره: آيه 7.