امام عليه السلام فرمود:

«يُلْقي بَأْسُكُمْ بَيْنَكُمْ وَ يَسْفِكُ دِماءَكُمْ، ثُمَّ يَصُبُّ عَلَيْكُمُ الْعَذابَ الْأَليمَ‌

؛ نزاع و اختلاف در ميانتان مى‌افكند و خونتان را مى‌ريزد آنگاه شما را به عذاب دردناك گرفتار مى‌سازد».

امام عليه السلام همچنان مى‌جنگيد تا آن كه زخم‌هاى بسيارى بر بدن مباركش وارد شد. [1]

در روايتى آمده است:

هنگامى كه دشمنان، امام را آماج تيرها قرار دادند تير به گلوى امام اصابت كرد و فرمود:

«بِسْمِ اللَّهِ وَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ إِلّا بِاللَّهِ، وَ هذا قَتيلٌ في رِضَى اللَّهِ‌

؛ به نام خداوند و هيچ حركت و نيرويى جز از جانب خدا نيست و اين شهيدى است در راه رضاى خدا!». [2]

در هر لحظه از زندگى آن بزرگوار درسى نهفته است، درسى براى رهروان راه حق و پويندگان مسير عزّت و افتخار.

به گونه‌اى كه ملاحظه مى‌كنيد دراين لحظات تنهايى، و لحظات واپسين عمر مباركش، هيچ ترس و وحشتى از انبوه دشمن و سرنوشت قريب الوقوعش به خود راه نمى‌دهد.

همچنان به ياد خداست، همچنان با زبانهاى مختلف حتّى با زبان نفرين! پند و اندرز مى‌دهد، آنها را از آينده شومى كه در پيش دارند برحذر مى‌دارد، و به سوى خدا فرا مى‌خواند.

و سرانجام بر چهره مرگ لبخند مى‌زند، و مقدم شهادت را گرامى مى‌دارد و با ياد خدا به استقبال آن مى‌شتابد!

[1]. مقتل الحسين خوارزمى، ج 4، ص 34 و بحارالانوار، ج 45، ص 51- 52.

[2]. مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 120.