رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَذَا بَاطِلًا سُبْحَانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ»؛ مسلّماً در آفرينش آسمانها و زمين، و آمد و رفت شب و روز، نشانه‌هاى (روشنى) براى خردمندان است؛ همانها كه خدا را در حال ايستاده و نشسته، و آنگاه كه بر پهلو خوابيده‌اند، ياد مى‌كنند؛ و در اسرار آفرينش آسمانها و زمين مى‌انديشند؛ (و مى‌گويند:) بارالها! اينها را بيهوده نيافريده‌اى! منزّهى تو! ما را از عذاب آتش، نگاه‌دار!». [1]

اينها همه از اهمّيت خاصّ اسلام نسبت به تفكّر و انديشه خبر مى‌دهد، و قسم‌هاى مذكور نيز براى به جريان انداختن قدرت تعقّل و تفكّر انسانهاست.

عالم عجيب ستارگان!

ستارگان آسمان براى خود عالمى دارند، و براى ما انسانها هم عالمى!

از ديد ما انسانها آنها مايه زينت آسمانها، و ابزار هدايت زمينيان در تاريكيها و ظلمات هستند. زمانهاى گذشته كه بشر نه قطب‌نمايى داشت، و نه در جادّه‌ها و درياها علامت و نشانه‌اى بود، ستارگان تنها وسيله هدايت انسانها گمگشته بودند. قرآن مجيد در اين باره مى‌فرمايد:

« «وَهُوَ الَّذِى جَعَلَ لَكُمُ النُّجُومَ لِتَهْتَدُوا بِهَا فِى ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ قَدْ فَصَّلْنَا الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ»؛ او كسى است كه ستارگان را براى شما قرار داد، تا در تاريكيهاى خشكى و دريا، به وسيله آنها راه يابيد! ما نشانه‌ها (ىِ خود) را براى كسانى كه مى‌دانند، (و اهل فكر و انديشه‌اند) بيان داشتيم!». [2]

و اينكه در برخى از روايات، حضرات معصومين عليهم السلام به ستارگان آسمان تشبيه شده‌اند [3]، از همين جهت است؛ چرا كه اين ستارگان زمينى، انسانهاى متحيّر و سرگردانِ در مسائل معنوى را به سر منزل مقصود هدايت مى‌كنند. خلاصه اينكه‌

[1]. آل عمران، آيات 190 و 191.

[2]. انعام، آيه 97.

[3]. در حديثى از حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام مى‌خوانيم: «مثل اهل بيتى مثل النجوم» و در روايت ديگرى ازپيامبر اسلام صلى الله عليه و آله خطاب به حضرت على عليه السلام آمده است: «انت نجم بني‌هاشم» (بحارالانوار، ج 24، ص 82).