بزرگتر از آنچه هست، جلوه نمى‌دهد؛ بلكه هر چه را همان‌گونه كه هست بيان مى‌دارد، و هيچ فاصله‌اى بين انسان و حقيقت ايجاد نمى‌كند.

آيا شايسته نيست با كتابى كه در نصيحتش خيانت نمى‌كند، و در هدايتش گمراهى نيست، و در سخنانش دروغ نمى‌گويد، بيشتر آشنا شويم و خود را با آن محك بزنيم؟

جمله زير محك خوبى است، توجّه كنيد:

«وَ ما جالَسَ هذَا الْقُرْآنَ احَدٌ الّا قامَ عَنْهُ بِزِيادَةٍ اوْ نُقْصانٍ، زِيادَةٍ فى‌ هُدًى، اوْ نُقْصانٍ مِنْ عَمًى‌

؛ هيچ مؤمنى را نخواهيد يافت كه همنشين قرآن گرديده و مصاحب او شده، مگر اينكه اين همشينى يا بر هدايت او افزوده و درجه‌اى بر درجاتش اضافه نموده، و يا مقدارى از نابينايى‌ها و كوردلى‌هاى وى كاسته، و بخشى از رذائل اخلاقيش اصلاح گرديده است».

سؤال: آيا در هر جلسه‌اى كه قرآن تلاوت مى‌كنيم اين مطلب تحقّق پيدا مى‌كند؟

جواب: طبق ظاهر روايت فوق، در هر جلسه‌اى كه مؤمنى همراز و هم‌كلام با قرآن مى‌شود بايد اين اثر در وى حاصل گردد.

در ضمن معناى جملات مذكور اين است كه هدايتهاى قرآن مجيد پايان‌ناپذير است. همان‌گونه كه برخى از آيات قرآن نيز دلالت بر اين مطلب دارد. به آيه 124 سوره توبه توجّه كنيد:

« «وَإِذَا مَا أُنزِلَتْ سُورَةٌ فَمِنْهُمْ مَّنْ يَقُولُ أَيُّكُمْ زَادَتْهُ هَذِهِ إِيمَاناً فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا فَزَادَتْهُمْ إِيمَاناً وَهُمْ يَسْتَبْشِرُونَ* وَأَمَّا الَّذِينَ فِى قُلُوبِهِمْ مَّرَضٌ فَزَادَتْهُمْ رِجْساً إِلَى رِجْسِهِمْ وَمَاتُوا وَهُمْ كَافِرُونَ»؛ و هنگامى كه سوره‌اى نازل مى‌شود، بعضى از آنان (به ديگران) مى‌گويند: «اين سوره، ايمان كدام يك از شما را افزون ساخت؟!» (به آنها بگو:) امّا كسانى كه ايمان آورده‌اند، بر ايمانشان افزوده؛ و آنها (به فضل و رحمت الهى) خوشحالند. و امّا آنها كه در دلهايشان بيمارى است، پليدى بر پليديشان افزوده و از دنيا رفتند در حالى كه كافر بودند».

آرى همنشينى با قرآن براى مؤمنان سبب ازدياد ايمان، و براى كفّار موجب زياد