3. مكّه و نعمت امنيّت‌

بلد در قرآن مجيد و عربى قديم به شهر اطلاق مى‌شد، هر چند امروز به كشور نيز اطلاق مى‌گردد، و منظور از «البلاد الاسلاميه» در عربى جديد، كشورهاى اسلامى است. به هر حال «بلد» در آيه شريفه به معناى شهر است، و منظور از «البلد الامين» شهر مكّه است.

سؤال: چرا خداوند متعال از ميان امتيازات فراوان شهر مكّه، فقط به امتياز امنيّت اين شهر اشاره كرده، و آن را با اين وصف توصيف فرموده است؟

پاسخ: اين تعبير قرآن مجيد نشان مى‌دهد كه نخستين مسأله‌اى كه در همه جا لازم و ضرورى است، و حرف اوّل را مى‌زند، امنيّت و آرامش است. اگر امنيّت نباشد هيچ چيز نخواهد بود. نه اقتصاد سالم، نه صنعت قابل قبول، نه زراعت و تجارت مفيد، و نه حتّى معنويّت و روحانيّت در حدّ انتظار. آرى! همه چيز در پرتو امنيّت بوجود خواهد آمد. بدين جهت هنگامى كه حضرت ابراهيم عليه السلام دست به دعا بلند كرد، تا براى شهر مكّه دعا نمايد، اوّلين خواسته‌اش امنيّت و آرامش اين شهر مقدّس بود «رَبِّ اجْعَلْ هَذَا بَلَداً آمِناً» [1] و پس از آن مسائل رفاهى و تقاضاهاى ديگر را مطرح كرد.

بدين جهت، صرف هر مقدار هزينه براى ايجاد امنيّت، و يا ثبات و پايدارى آن، بجا و سزاوار است. اگر در جنگ هشت ساله، براى بدست آوردن يا حفظ اين نعمت، جوانان برومند و عزيزى را از دست داديم، براى ما قابل تحمّل است. قرآن مجيد به شدّت با كسانى كه مخلّ به امنيّت جامعه اسلامى‌اند برخورد كرده، و براى چنين كسانى (كه محارب ناميده مى‌شوند) مجازات سختى در نظر گرفته است. كسانى كه در جامعه اسلحه مى‌كشند، و به اين ترتيب در منطقه وسيعى ناامنى ايجاد مى‌كنند، محارب محسوب مى‌شوند، هر چند دست آنها به خون هيچ كس آلوده نشود. كسانى كه با پخش وسيع مواد مخدّر امنيّت جامعه را به مخاطره مى‌اندازند، و جوانان مردم را

[1]. بقره، آيه 126.