عَدْنٍ ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ* وَأُخْرَى‌ تُحِبُّونَهَا نَصْرٌ مِّنَ اللَّهِ وَفَتْحٌ قَرِيبٌ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ»؛ اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! آيا شما را به تجارتى راهنمايى كنم كه شما را از عذاب دردناك رهايى بخشد؟! به خدا و رسولش ايمان بياوريد و با اموال و جانهايتان در راه خدا جهاد كنيد؛ اين براى شما (از هر چيز) بهتر است اگر بدانيد. (اگر چنين كنيد) گناهانتان را مى‌بخشد، و شما را در باغهايى از بهشت داخل مى‌كند كه نهرها از زير درختانش جارى است، و در مسكنهاى پاكيزه در بهشت جاويدان جاى مى‌دهد؛ و اين پيروزى عظيم است و (نعمت) ديگرى كه آن را دوست داريد (به شما مى‌بخشد)، و آن يارى خداوند و پيروزى نزديك است؛ و مؤمنان را بشارت ده (به اين پيروزى بزرگ)!».

اگر در سرتاسر قرآن مطلبى در مورد جهاد جز سه مورد مذكور نبود، براى اهميّت جهاد كافى بود. اكنون مى‌فهميم كه چرا خداوند بزرگ به گروهها و طوايف مختلف مجاهدان قسم ياد كرده است.

جهاد در فرهنگ غنىّ اسلام آن قدر مهم است، كه حتّى اگر كسى براى دفاع از اموال و دارايى خود با دشمن درگير شده، و جان خود را از دست دهد، شهيد محسوب مى‌شود.

(مَنْ قُتِلَ دُونَ مالِهِ فَهُوَ شَهيدٌ). [1]

اگر مسلمانان، مخصوصاً جوان غيور و دلاور، اين آيات و روايات را بخوانند، هرگز در برابر غارت و چپاول بيگانگان سكوت نخواهند كرد، و اجازه نخواهند داد كه اجانب براحتى سرمايه و هستى آنها را غارت كنند.

اسلام دايره جهاد را آن قدر گسترش داده كه اگر شخصى در مقابل كسى كه قصد سوئى نسبت به ناموس او دارد به مقابله برخيزد، و دفاع جز به قتل مهاجم ممكن نباشد، مى‌تواند او را بكشد. [2]

اين تعليمات اسلام است كه دشمن را به وحشت انداخته، و دائماً براى مقابله با

[1]. وسائل الشيعه، ج 18، ابواب الدفاع، باب 1، ح 1 و 2.

[2]. همان مدرك، باب 3، ح 1.