كه از وحى دورند، در بسيارى از مسائل قدرت تمييز حقّ و باطل را ندارند، بدين جهت بشر محتاج و نيازمند وحى و پيامبران برونى نيز هست.

به تعبير ديگر، عقل انسان بسان نورافكنى است كه قادر بر روشن كردن مقدار معيّن و مشخّصى از شعاع اطراف خويش است، و فضاى پس از آن شعاع، تاريك خواهد ماند. امّا وحى الهى همچون نور فروزان آفتاب است كه همه جا را روشن ساخته، و نقطه تاريكى نمى‌ماند. بنابراين، عقل و وحى هر دو نورند؛ امّا يكى كاربرد محدودى دارد، و ديگرى نامحدود.

در عصر و زمان ما، على‌رغم اينكه علم و دانش بشر نسبت به گذشته پيشرفت خيره كننده‌اى كرده، امّا هنوز بر روى اين كره خاكى انسانهايى يافت مى‌شوند كه به عبادت گاو مشغولند! اينها آدمهاى عقب مانده‌اى نيستند، بلكه جزء چند كشور محدود دنيا هستند كه به فنّاورى هسته‌اى دست يافته، و نيروى اتم را كشف نموده‌اند! اين بيراهه‌ها نتيجه اتّكا كردن به قدرت محدود عقل، و محروميّت از نيروى وحى است. نتيجه اينكه با نورافكن عقل بطور كامل نمى‌توان مسير راه را روشن كرد، بلكه بطور نسبى و اجمالى، اين كار امكانپذير است، و براى روشن ساختن كامل مسير سعادت، چاره‌اى جز استفاده از وحى نيست.

«فَالْمُلْقِيَاتِ ذِكْراً»؛ سوگند به فرشتگانى كه مؤمنين را انذار و هشدار و تذكار مى‌دهند، و براى غير مؤمنان مايه اتمام حجّت هستند.

«إِنَّمَا [1] تُوعَدُونَ لَوَاقِعٌ»؛ قسم به فرشتگان، با مأموريّتهاى پنجگانه بالا، كه تمام وعده‌هاى خداوند در مورد روز قيامت تحقق خواهد يافت. معاد و قيامت، حشر و

[1]. قرآنهاى عثمان طه هر چند مزاياى مختلفى دارد، امّا از جهت رسم الخطّ داراى اشكالاتى است كه لازم‌است اصلاح شود. مثلًا در آيه مورد بحث (آيه 7 سوره مرسلات) «انّما» بايد به صورت دو كلمه‌اى جدا از هم نوشته شود زيرا «انّما» در اينجا به معناى انّماى حصر نيست، بلكه «انّ» و «ماء» موصوفه است يعنى «بدون شك، آنچه به شما وعده داده مى‌شود، واقع شدنى است!»

اشكال مذكور اختصاص به اين مورد ندارد، بلكه شايد در ده مورد ديگر نيز چنين خطايى رخ داده، كه اصلاح آن ضرورى است.