4- در مصباح الشريعه از امام صادق عليه السلام نيز نقل شده كه فرمود:

«صاحِبُ الْعُزْلَةِ مُتَحَصِّنُ بِحِصْنِ اللَّهِ وَمُحْتَرِسٌ بِحَراسَتِهِ فَيا طُوبى‌

لِمَنْ تَفَرَّدَ بِهِ سِرّاً وَعَلانِيَةً» [1]

گوشه‌گيران در قلعه الهى و تحت حفاظت پروردگار مى‌باشند، خوشا به حال آنها كه در آشكار و نهان با خدايند.

زيانهاى گوشه‌گيرى و انزوا

در برابر منافع و فوايدى كه در بالا براى عزلت و انزوا ذكر گرديد زيانهاى متعددى در تنهايى و فوايد زيادى در معاشرت است كه آنها را مى‌توان دلايل برترى و فضيلت معاشرت شمرد:

1- نخستين چيزى كه اهميت و ارزش معاشرت را روشن مى‌سازد اين است كه كسب غالب ملكات فاضله اخلاقى تنها در اجتماع ميسر است و در تنهايى ممكن نيست، زيرا بيشتر اين ملكات مربوط به طرز روابط با يكديگر مى‌باشد. تواضع و فروتنى و محبت و ايثار و عفو و گذشت و سخاوت و بردبارى و كظم غيظ و عاطفه و ترحم و تملك نفس و... در چگونگى روابط و مناسبات انسانها پيدا مى‌شود و براى كسب اين فضائل‌حتماً بايد در دل اجتماع زندگى نمود.

از اين گذشته سلامتى از مفاسد اخلاقى از قبيل حسد، تكبر، دروغ، غيبت و... بواسطه انزوا و گوشه‌گيرى، در حقيقت فضيلت و افتخار نيست؛

[1]. مجلسى، بحار الانوار 70/ 110.