اين آيه دلالت دارد كه موهبت فرزندانى كه پيامبر باشند به ابراهيم هنگام عزلت و كناره‌گيرى بوده است.

2- (وَ اذِ اعْتَزَلْتُمُوهُمْ وَما يَعْبُدُونَ الَّااللَّهَ فَأْوُوا الَى الْكَهْفِ يَنْشُرْ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ رَحْمَتِهِ) [1]

و (به آنها گفتيم:) هنگامى كه از آنان و آنچه جز خدا مى‌پرستند كناره‌گيرى كرديد، به غار پناه بريد، كه پروردگارتان (سايه) رحمتش را بر شما مى‌گستراند.

اين آيه نيز دلالت دارد كه اصحاب كهف پس از انزوا و گوشه‌گيرى از اجتماع، مشمول لطف الهى شدند.

3- «قِيلَ لِرَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله و سلم: ايُّ النّاسِ افْضَلُ؟ قالَ: مُؤْمِنٌ مُجاهِدٌ بِنَفْسِهِ وَفِي سَبِيلِ اللَّهِ تَعالى‌. قِيلَ: ثُمَّ مَنْ؟ قالَ: رَجُلٌ مُعْتَزِلٌ فِي شِعْبٍ مِنَ‌الشِّعابِ يَعْبُدُ رَبَّهُ وَيَدَعُ النّاسَ فِي شَرِّهِ» [2]

به رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم عرض كردند: چه كسى از همه مردم بالاتر است؟

فرمود: فرد باايمانى كه با مال و جان خود در راه خدا جهاد مى‌كند.

پرسيدند: پس از او چه كسى افضل است؟ فرمود: كسى كه در درّه كوهى از مردم كناره‌گيرى كرده خدا را پرستش مى‌كند و مردم از شرّ او درامانند!.

اين روايت نيز مقام انزوا و عزلت را بعد از مقام جهاد قرار داده و ستوده است.

[1]. سوره كهف (18) آيه 16.

[2]. فيض كاشانى، محجة البيضاء 4/ 9. راوى حديث ابوسعيد خدرى است و در حواشى احياء العلوم آمده: «اين حديث متفق عليه است».