مى‌دانيم صلوات خداوند بر بندگان همان رحمت و بركات اوست، و صلوات فرشتگان هم در اينجا به نظر مى‌رسد رحمت و بركاتى باشد كه بوسيله ملائكه (مُدَبِّرات امراً) بر بندگان نازل مى‌گردد كه همه جنبه تكوينى دارد و در هر صورت هدف آنها خارج ساختن از ظلمت گمراهى به نور هدايت است.

2- (هُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ عَلى‌ عَبْدِهِ آياتٍ بَيِّناتٍ لِيُخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُماتِ الَى النُّورِ) [1]

او كسى است كه آيات روشنى بر بنده‌اش [محمد] نازل مى‌كند تا شما را از تاريكيها به سوى نور برد.

در آيه فوق- كه اشاره به تربيت تشريعى مى‌باشد- نيز هدف، اخراج از ظلمت به نور شمرده شده است.

از دقت در اين تعبير چنين استفاده مى‌شود كه انسان به هنگام عدم تربيت به شخصى مى‌ماند كه در تاريكى و ظلمت مطلق قرار گرفته باشد، چنين كسى داراى نيروها و استعدادهاى گوناگونى هست اما قدرت ندارد آنها را رهبرى كند و براى رسيدن به هدفى جهت‌گيرى نمايد، نه مى‌تواند راه مشخصى را در پيش گيرد و نه خود را به مقصد برساند.

ولى وقتى تحت تربيت قرار گرفت مانند اين است كه از ظلمت به نور درآمده باشد، نور وسيله پرورش و نمو و بروز استعدادها، وسيله رهبرى و جهت‌گيرى و هدف‌يابى است و به اين تربيت تمام مفاهيم و معانى تربيت‌

[1]. سوره حديد (57) آيه 9.