بهتر اين نيست كه چنين كنيم؟» و «من گاهى كار خود را به اين صورت انجام مى‌دهم» و مانند اينها همه عباراتى است كه مى‌تواند اشتباهات را بطور غير مستقيم يادآور شود و نتيجه عالى از آن عايد گردد.

7- هرگز نبايد حس لجاجت كسى را بى‌جهت برانگيخت و اگر درباره موضوعى كه مورد اصلى بحث نيست اصرار دارد يا از چنين موضوعى انتقاد مى‌كند، بجاى مخالفت بايد با او در انتقاد يا تعريف و دفاع از آن بطور صحيح هماهنگى شود، اين عمل او را كامل خلع سلاح كرده و دعوت به تفكر بيشتر مى‌كند.

مثلًا اگر ما مى‌خواهيم كسى را بسوى اسلام دعوت كنيم و ببينيم او درباره مسلمانان و وضع آنها تفكر منفى دارد و روى آن سخت ايستاده است نبايد از وضع مسلمين زياد دفاع كنيم بلكه خود ما نيز با او هماهنگ شده پاره‌اى از انتقادات اصولى را ذكر كنيم (البته بدون زياده‌روى و افراط) و سپس مطلب اصلى خود را گرفته دنبال نماييم، مسلماً زودتر به نتيجه خواهيم رسيد.

4- ايمان به گفتار خود

جمله معروف «سخنى كه از دل برخيزد بر دل نشيند» در حقيقت بيان يك واقعيت دقيق و لطيف روانى است كه در طريق نفوذ در ديگران مى‌توان بعنوان يك اصل اساسى از آن بهره بردارى نمود.

زيرا مى‌دانيم زبان و گفتار ترجمان فكر و عقيده است، اين را هم مى‌دانيم كه ارزيابى گفتارها بوسيله مقياس ايمان گوينده به آن تعيين‌