هدف بزرگ (ايجاد وحدت فكرى در ميان ابناى بشر) كمك كند، مى‌پردازيم:

1- اصل توحيد

كه اساس همه معارف اسلامى را تشكيل مى‌دهد، اسلام‌

«ارْبابٌ مُتَفَرِّقُونَ»

(خدايان پراكنده) را كه هم نشانه تشتت افكار و آراء و هم عامل مؤثرى براى تفرقه‌هاى اجتماعى محسوب مى‌گردد بكلى درهم كوبيده حتى به پيروان خود تعليم مى‌دهد كه در ذات و صفات خدا نيز تفرقه و تعددى وجود ندارد، ذات او بسيط و صفات او همه عين يكديگرند.

مى‌دانيم در اعصار پيشين يكى از عوامل تفرقه در ميان اقوام همان مسأله اعتقاد به خدايان متعدد بود، كه هر قوم و ملت و طايفه و گاهى هر شهرى براى خود «خدا» يا «خدايانى» داشتند كه به هنگام پيروزى آنها بر اقوام ديگر، او هم پيروز مى‌شد و رسميت مى‌يافت و به هنگام شكست او هم فراموش مى‌گرديد!

چنانكه «آلبرماله» در فصل مربوط به عقايد مذهبى «كلدانيان» مى‌نويسد:

در اوايل امر در «كلده» نيز مانند «مصر» هر شهرى خداى مخصوص به خود داشت، پس از تشكيل دولتهاى بزرگ پرستش خدايان بلاد مختلف عموميت يافت و خداى پايتخت «ربّ الارباب»! شد؛ بدين لحاظ به روزگار «حمورابى» [1] چون بابل پايتخت كلده بود، خداى اين شهر نيز كه «ماردوك» نام داشت «ربّ الارباب» تمام كلده شناخته شد، و از آنجا

[1]. «حمورابى» پادشاه معروف كشورگشا و كشور دار است كه بخاطر قوانين جالبى‌كه از او به يادگار مانده مشهور و معروف است.