هنگام ظهور امپراطور رومى به نام «ديسيوس» و مبارزه شديد با پيروان مسيح عليه السلام دانسته‌اند، آنها بر اثر شكست از اين امپراطور و رانده شدن از اجتماعات به كوهها و بيابانها پناه بردند [1].

جالب توجه اينكه در رواياتى كه از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله نقل شده نيز اين مضمون ديده مى‌شود كه روزى حضرت به ابن مسعود فرمود: مى‌دانى رهبانيت از كجا پيدا شد؟

مى‌گويد: عرض كردم: خدا و پيامبرش داناترند!

فرمود: جمعى از جبّاران بعد از عيسى عليه السلام ظهور كردند و افراد با ايمان سه مرتبه با آنها پيكار نمودند و چون شكست خوردند به بيابانها و كوهها فرار كردند و به انتظار ظهور پيغمبر موعود عيسى (حضرت محمد صلى الله عليه و آله و سلم) در آنجا به عبادت اشتغال ورزيدند (نقل مضمون روايت) [2].

«ويل دورانت» مورخ مشهور مسيحى در تاريخ خود در جلد 31 بحث مشروحى راجع به رهبانان نقل مى‌كند. او معتقد است پيوستن «راهبات» (زنان تارك دنيا) به «راهبان» از قرن چهارم ميلادى شروع شد و روز به روز كار رهبانيت بالا گرفت تا در قرن دهم ميلادى به اوج ترقى خود رسيد.

سپس شرح مبسوطى درباره وضع «ديرها» (مركز زندگى رهبانها) و رسم ترك ازدواج و كوششهاى رهبانها براى آباد كردن زمينهاى باير

[1]. ر. ك: دائرة المعارف قرن بيستم، ماده «رهب».

[2]. ر. ك: تفسير مجمع البيان، ذيل آيه 27 سوره حديد؛ و بحار الانوار، جلد 70، باب النهى عن الرهبانية.