بخشيد.

2- در مورد نهى از منكر.

3- در مورد دفع بدعت شخص بدعتگزار.

4- در مورد آگاه ساختن مسلمانى از خطر و ضررى كه در كمين اوست (ولو بدون مشورت طرف).

5- دادخواهى و رفع ظلم و گرفتن حق.

و بطور كلى در تمام مواردى كه مصلحت افشاى عيب پنهانى شخص از نظر شرع بيش از مفسده آن باشد.

دليل استثناى اين موضوعات روشن است، زيرا متكى به يك دليل عقلى روشن و آن «قاعده اهم و مهم» مى‌باشد، بعلاوه در آيات و روايات نيز اشاراتى به برخى از موارد اين مسأله شده است (مانند مورد دادخواهى و رفع ظلم و دفع بدعت).

ولى نكته‌اى كه- از نظر علم اخلاق- ذكر آن در اينجا لازم مى‌باشد اين است كه بايد مراقب بود، انحرافات و لغزشها غالباً در استثناها و از طريق سوء استفاده يا اشتباه و غفلت در تعيين حد و حدود آن بوجود مى‌آيد. زيرا همه افراد حاضر به شكستن قوانين و ارتكاب گناه بطور صريح و آشكار نيستند، بلكه بسيارى از آنها مقاصد خود را با تظاهر به استفاده از تبصره‌ها و استثناها انجام مى‌دهند، حتى در بسيارى از موارد، انسان وجدان خود را از اين طريق فريب مى‌دهد و براى فرار از مجازات وجدان و عدم لطمه به شخصيت درونى و ذاتى خويش، خود را در پناه اين تبصره‌ها و استثناها قرار مى‌دهد.