اجتماعى» قرار مى‌گيرند.

روايت‌

«لا تَحاسَدُوا وَلا تَباغَضُوا وَلا يَغْتَب بَعْضُكُمْ بَعْضاً وَكُونُوا عِبادَ اللَّهِ اخْواناً»

كه قبلًا گذشت ممكن است اشاره به همين نكته باشد.

2- غيبت در بسيارى از موارد موجب دامن زدن به آتش فتنه و گسترش عداوت و كينه در ميان افراد مى‌گردد، زيرا عيوب پنهانى افراد ممكن است تماس با حقوق ديگران داشته باشد و يا لا اقل دستاويزى به دست افراد ماجراجو براى انتقام گرفتن و بر باد دادن حيثيت يكديگر بدهد و همين امر موجب ايجاد خصومت يا تشديد آن مى‌گردد.

3- غيبت از شخصيت و احترام افراد مى‌كاهد و با از ميان رفتن احترام و شخصيت آنها وحشت و احتراز آنان از گناه كم مى‌شود زيرا بسيارى از مردم براى حفظ آبرو و حيثيت خود دست به كارهاى ناروايى نمى‌زنند و يا اگر دست مى‌زنند بطور مخفيانه است، اما هنگامى كه بر اثر غيبت عيب و گناه آنها آشكار شد ديگر دليلى ندارد كه از آن پروايى داشته باشند و به اين ترتيب غيبت عامل مؤثرى براى كم شدن «ملاحظات اجتماعى» و توسعه فساد خواهد بود.

4- غيبت از نظر اقتصادى نيز زيانهاى غير قابل جبرانى براى اجتماع در بر خواهد داشت، زيرا اعتبار افراد و اعتماد مردم به يكديگر از نظر اقتصادى بيش از سرمايه‌هاى اجتماعى مالى در پيشبرد اجتماع مؤثر است و بدون آن فعاليت سرمايه‌هاى عادى بسيار كم خواهد شد و بصورت راكد يا نيمه راكد درمى‌آيد...