مسأله 321. وجود انگشتر و دستبند و مانند آن اگر مانع رسيدن آب نباشد، براى وضو ضررى ندارد، و مى‌تواند آن را جابه جا كند تا آب به زير آن برسد و شسته شود؛ و اگر بعد از وضو، انگشتر يا مانع ديگرى در دست ببيند و نداند موقع وضو بوده يا نه، وضوى او صحيح است، به شرط اين‌كه احتمال بدهد در حال وضو توجّه به اين امر داشته است.

مسأله 322. اگر بعد از فراغت از وضو شك كند همه كارهاى وضو را انجام داده يا نه، يا شرايط در آن جمع بوده يا نه، اعتنا نكند، امّا اگر در حال وضو شك كند، بايد بجا آورد.

احكام وضو

مسأله 323. هرگاه انسان وضو داشته و شك كند باطل شده يا نه، بنامى‌گذارد كه وضوى او باقى است؛ و بعكس اگر كسى وضو نداشته، شك دارد وضو گرفته يا نه، بنا مى‌گذارد كه وضو نگرفته است.

مسأله 324. كسى كه مى‌داند وضو گرفته و حدثى هم از او سر زده، (مثلًا ادرار كرده)، چنانچه نداند كداميك جلوتر بوده، بايد وضو بگيرد.

مسأله 325. كسى كه در كارهاى وضو يا شرايط آن مثل پاك بودن آب و وجود مانع بر اعضاى وضو، زياد شك مى‌كند، نبايد اعتنا كند و مطابق معمول مردم انجام دهد.

مسأله 326. هرگاه بعد از نماز شك كند وضو گرفته يا نه، نماز او صحيح است، ولى براى نمازهاى بعد بايد وضو بگيرد.

مسأله 327. هرگاه در بين نماز شك كند كه وضو گرفته يا نه، بنابر احتياط واجب نماز را تمام كند و بعد از آن وضو بگيرد و اعاده نمايد.

مسأله 328. هرگاه انسان مرضى دارد كه ادرار او قطره قطره خارج مى‌شود، يا نمى‌تواند از بيرون آمدن مدفوع خود دارى كند، چنانچه مى‌داند كه از اوّل وقت‌