4. قسم را بايد به زبان بياورد، بنابراين اگر در قلبش بگذراند كافى نيست و در كتابت و نوشتن احتياط، عمل به آن است، ولى آدم لال اگر با اشاره قسم بخورد صحيح است. 5. عمل كردن به قسم براى او ممكن باشد و اگر موقعى كه قسم مى‌خورد ممكن باشد ولى بعداً عاجز شود يا مشقّت شديد داشته باشد از همان وقت كه چنين شده قسم او به هم مى‌خورد.

احكام قسم خوردن‌

مسأله 2301. هرگاه پدر از قسم خوردن فرزند (در هر سن و سالى كه باشد) جلوگيرى كند، يا شوهر از قسم خوردن زن مانع شود قسم آنان صحيح نيست، حتّى اگر فرزند بدون اجازه پدر و زن بدون اجازه شوهر قسم ياد كند قسم آنان صحيح نمى‌باشد.

مسأله 2302. هرگاه عمداً با قسم خود مخالفت كند بايد كفّاره دهد، ده فقير را سير كند، يا بر آنها لباس بپوشاند، يا يك بنده را آزاد نمايد (و در زمان ما كه بنده آزاد كردن موضوعيّت ندارد ميان دو چيز ديگر مخيّر است) و اگر توانايى بر اينها نداشته باشد بايد سه روز روزه بگيرد.

مسأله 2303. اگر از روى فراموشى يا اجبار و اضطرار به قسم عمل نكند كفّاره ندارد و قسمى كه آدم وسواسى مى‌خورد مثل اين كه مى‌گويد و اللَّه الآن مشغول نماز مى‌شوم، ولى وسواس مانع مى‌گردد اگر وسواس او طورى باشد كه بى‌اختيار به قسم خود عمل نكند كفّاره ندارد.

مسأله 2304. كسانى كه براى اثبات مطلبى قسم مى‌خورند اگر حرف آنها راست باشد قسم خوردن مكروه است و اگر دروغ باشد حرام و از گناهان كبيره است، ولى اگر مجبور شود كه براى نجات خود يا مسلمانان ديگرى از شرّ ظالمى قسم دروغ بخورد اشكال ندارد، بلكه گاه واجب مى‌شود و اين نوع قسم خوردن كه براى اثبات مطلبى است غير از قسمى است كه در مسائل پيش گفته شد كه براى انجام كار يا ترك كارى بود.