مسأله 153. چيزى كه نجس شده مثلًا دستى كه با بول ملاقات كرده، اگر با رطوبت با چيز پاكى ملاقات كند آن هم نجس مى‌شود.

احكام نجاسات‌

مسأله 154. خوردن و آشاميدن چيز نجس حرام است؛ و خورانيدن عين نجس، مانند مسكرات به بچه‌ها نيز حرام مى‌باشد؛ و بنابر احتياط واجب بايد از خورانيدن غذايى كه نجس شده به اطفال نيز خوددارى كرد؛ امّا آنچه بر اثر نجس بودن دست خود بچه نجس مى‌شود، اشكال ندارد.

مسأله 155. فروختن و عاريه دادن چيز نجس اشكال ندارد، و اطّلاع دادن نيز لازم نيست، مگر در صورتى كه بداند از آن در خوردن و نماز و مانند آن استفاده مى‌كند، كه احتياط واجب اعلام است. همچنين اگر نزد عاريه گيرنده نجس شود، كه در صورت فوق هنگام برگرداندن، اعلام لازم است.

مسأله 156. هرگاه انسان ببيند كسى بدون اطّلاع چيز نجسى را مى‌خورد، يا با لباس نجس نماز مى‌خواند، لازم نيست به او خبر دهد؛ امّا اگر صاحب خانه ببيند ميهمان با لباس و بدن مرطوب روى فرش نجسى مى‌نشيند، احتياط آن است كه به او اعلام كند.

مسأله 157. هرگاه صاحب خانه در بين غذا خوردن بفهمد غذا نجس است، بنابر احتياط بايد به ميهمانها بگويد؛ ولى اگر يكى از ميهمانها بفهمد لازم نيست به ديگران بگويد، فقط خودش بايد اجتناب كند، مگر اين‌كه با او معاشرت داشته باشند كه براى جلوگيرى از آلودگى خودش مى‌تواند بعد از غذا خوردن به آنها بگويد، تا دست و دهان خود را آب بكشند.

مسأله 158. نجس كردن خط و ورق قرآن حرام است؛ و اگر نجس شود بايد فوراً آن را آب كشيد. نجس كردن جلد قرآن اگر سبب بى‌احترامى به قرآن باشد نيز، همين حكم را دارد.