مسأله 1442. هرگاه روزه روز معيّنى غير از ماه رمضان بر انسان واجب باشد (مثل اين‌كه نذر كرده نيمه شعبان را روزه بگيرد) بنابر احتياط واجب نبايد در آن روز مسافرت كند، و اگر در سفر است چنانچه امكان دارد در جايى قصد توقّف ده روز كند و آن روز را روزه بگيرد.

مسأله 1443. اگر نذر روزه كند ولى روز آن را معيّن نسازد نمى‌تواند آن را در سفر به‌جا آورد، حتّى اگر نذر كند در سفرروزه بگيرد يا فلان روز را روزه بگيرد خواه در سفر باشد يا در حضر، اين نذر هم اشكال دارد.

مسأله 1444. مسافر مى‌تواند براى گرفتن حاجت، سه روز در مدينه روزه مستحبّى بگيرد (هر چند قصد ده روز نكند) ولى احتياط آن است كه روز چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه را اختيار كند.

مسأله 1445. كسى كه اصلًا نمى‌داند روزه مسافر باطل است اگر در سفر روزه بگيرد روزه‌اش صحيح است، ولى اگر در بين روز مسأله را بفهمد روزه‌اش باطل مى‌شود.

مسأله 1446. هر گاه فراموش كند مسافر است، يا فراموش كند كه روزه مسافر باطل است و در اين حال روزه بگيرد، بنابر احتياط واجب بايد روزه را قضا كند.

مسأله 1447. هرگاه روزه دار بعد از ظهر مسافرت نمايد بايد روزه خود را تمام كند، امّا اگر پيش از ظهر مسافرت نمايد روزه‌اش باطل است؛ ولى قبل از آن‌كه به حدّ ترخص برسد نمى‌تواند روزه را افطار كند و اگر پيش از آن افطار كند كفّاره بر او واجب است (منظور از حدّ ترخص جايى است كه صداى اذان شهر را نشنود، يا به جايى برسد كه از نظر مردم شهر پنهان گردد).

مسأله 1448. هرگاه مسافر پيش از ظهر به حدّ ترخّص وطن يا جايى كه قصد دارد ده روز در آن‌جا توقّف كند برسد، چنانچه كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام نداده باشد بايد روزه بگيرد و اگر انجام داده بايد بعداً قضا كند و مستحبّ است باقيمانده آن روز را امساك نمايد، ولى اگر بعد از ظهر وارد شود نمى‌تواند روزه بگيرد.