باطل مى‌كند انجام نداده باشد، بايد نيّت روزه كند و احتياطاً قضا هم نمايد، ولى اگر بعد از ظهر خوب شود، روزه آن روز واجب نيست، فقط بايد قضاى آن را به جا آورد.

مسأله 1332. يوم‌الشّك يعنى روزى كه انسان شك دارد آخر ماه شعبان است يا اوّل ماه رمضان، روزه آن واجب نيست؛ و اگر بخواهد روزه بگيرد بايد نيّت ماه شعبان كند، يا اگر روزه قضا به ذمّه دارد نيّت قضا كند و چنانچه بعداً معلوم شود ماه رمضان بوده از رمضان حساب مى‌شود؛ ولى اگر در اثناء روز بفهمد بايد فوراً نيّت خود را به روزه ماه رمضان برگرداند.

مسأله 1333. هرگاه در ماه رمضان، يا هر روزه واجب معيّن ديگر، از نيّت روزه برگردد، يا مردّد شود كه روزه بگيرد يا نه، روزه‌اش باطل مى‌شود؛ همچنين اگر نيّت كند چيزى كه روزه را باطل مى‌كند به جا آورد، مثلًا تصميم بر خوردن غذا بگيرد، روزه‌اش باطل مى‌شود، هرچند اصلًا غذا هم نخورد، مگر اين‌كه در آن حال توجّه نداشته باشد كه فلان عمل روزه را باطل مى‌كند.

مسأله 1334. در روزه مستحب و روزه واجبى كه وقت آن معيّن نيست (مانند روزه قضا) اگر قصد كند يكى از مبطلات روزه را انجام دهد يا مردّد شود كه به جا آورد يا نه، چنانچه به جا نياورد و پيش از ظهر دوباره نيّت كند، روزه‌اش صحيح است.

كارهايى كه روزه را باطل مى‌كند

مسأله 1335. كارهايى كه روزه را باطل مى‌كند بنابر احتياط نُه چيز است:

1. خوردن و آشاميدن، 2. جماع، 3. استمناء، 4. دروغ بستن به خدا و پيغمبر صلى الله عليه و آله و ائمّه عليهم السلام، 5. رساندن غبار غليظ به حلق، 6. فرو بردن سر در آب، 7. باقى ماندن بر جنابت يا حيض يا نفاس تا اذان صبح، 8. اماله كردن با مايعات، 9. قى كردن عمدى.