4. آب باران‌

مسأله 41. آب باران در حكم آب‌جارى است، و به هر چيز نجسى برسد آن را پاك مى‌كند، خواه زمين باشد، يا بدن، يا فرش يا غير اينها، به شرط اين‌كه عين نجاست در آن نباشد و غساله (يعنى آبى كه با آن شسته شده) جدا شود.

مسأله 42. بارش چند قطره كافى نيست، بلكه بايد به مقدارى ببارد كه به آن‌ «باران» گويند.

مسأله 43. هرگاه باران روى عين نجسى ببارد و به جاى ديگر ترشح كند، احتياط واجب اجتناب از آن است.

مسأله 44. هرگاه روى زمين يا پشت بام، عين نجس باشد و باران روى آن ببارد، احتياط واجب اجتناب است؛ امّا آن مقدار كه روى نجس نباريده، پاك است؛ و اگر با هم مخلوط شود و از ناودان جارى گردد آن هم پاك است.

مسأله 45. هرگاه آب باران جارى شود و به زير سقف يا جايى كه باران نمى‌بارد برسد، آن را پاك مى‌كند، به شرط اين‌كه باران قطع نشده باشد.

مسأله 46. هرگاه آب باران در جايى جمع شود و متّصل به باران باشد، حكم آب باران را دارد و هرچيز نجسى را پاك مى‌كند هرچند كمتر از كر باشد.

مسأله 47. هرگاه فرش پاكى روى زمين نجس باشد و باران بر آن ببارد و از زير آن جارى شود، آن فرش نجس نمى‌شود، بلكه زمين هم پاك مى‌شود.

مسأله 48. هرگاه باران بر حوضى كه آب آن نجس است ببارد و با آن مخلوط گردد پاك مى‌شود.

5. آب چاه‌

مسأله 49. آب چاه، پاك و پاك كننده است؛ هرچند كمتر از كر باشد. و اگر چيز نجسى كه عين نجاست در آن نيست با آن شسته شود پاك مى‌گردد، مگر اين‌كه به واسطه رسيدن عين نجس، بو يا رنگ و يا طعم نجس به خود بگيرد.