همراه آن نباشد. 4. بنابر احتياط واجب ذرّات مدفوع در آب پيدا نباشد. 5. بيشتر از مقدار معمول نجاست به اطراف مخرج نرسيده باشد، ولى پاك بودن اين آب به آن معنى است كه اگر به بدن و لباس ترشّح كند لازم نيست آن را آب بكشند، امّا ساير استفاده‌هاى آب پاك را از آن نمى‌توان كرد.

3. آب جارى‌

مسأله 34. آبهايى كه از زمين مى‌جوشد و جارى مى‌شود، مانند آب چشمه و قنات، يا از برفهاى متراكم در كوهها سرچشمه مى‌گيرد و ادامه دارد، آب جارى است.

مسأله 35. آب جارى با ملاقات نجاست نجس نمى‌شود، هرچند كمتر از كر باشد، مگر اين‌كه بو، يا رنگ، يا طعم نجاست به خود گيرد.

مسأله 36. هرگاه نجاستى به آب جارى برسد و قسمتى از آن، بو، يا رنگ و يا طعم نجس گيرد، همان مقدار نجس مى‌شود؛ و طرفى كه متّصل به چشمه است اگرچه كمتر از كر باشد پاك است؛ ولى طرف ديگر اگر كمتر از كر باشد نجس مى‌شود، مگر اين‌كه با آب تغيير نكرده، اتّصال به چشمه داشته باشد.

مسأله 37. آبهاى ايستاده كه هر وقت از آن برمى‌دارند باز هم مى‌جوشد، حكم آب جارى دارد و با ملاقات نجاست نجس نمى‌شود، هرچند كمتر از كر باشد؛ همچنين آبهاى ايستاده كنار نهرها كه متّصل به نهر است.

مسأله 38. چشمه‌ها و قناتها كه گاه مى‌جوشد و گاه از جوشش مى‌افتد، در هنگامى‌كه مى‌جوشد حكم آب جارى دارد.

مسأله 39. آبهاى لوله كشى شهرها و حمّام‌ها و مانند آن كه متّصل به منبع است حكم آب جارى را دارد، به شرط اين كه آب منبع به تنهايى يا به اضافه آب موجود در لوله‌ها كمتر از كر نباشد.

مسأله 40. هرگاه ظرفى را زير آب لوله‌كشى بگذارند، آبى كه درون ظرف است حكم آب جارى را دارد، به شرط اين كه متّصل به آب لوله كشى باشد.