نهى و تحريم قرار نگرفته، چرا كه قرآن مى‌فرمايد:

«كُلُوا وَاشْرَبُوا وَلَا تُسْرِفُوا» و روايات، سنت و سيره رهبران آسمانى نيز گواه بر اين حقيقت است كه هرگز كسى به موجب برخوردار شدن از نعمت‌هاى الهى مادامى كه به اسراف نينجامد مورد عتاب قرار نگرفته است. تغذيه مناسب و كافى از ضروريات اوليه انسان و از عوامل مهم موفقيت و انجام فعاليت‌هاى اقتصادى و عبادى است. رشد و تعالى جوامع دينى بر اساس حركتها و فعاليت‌هاست كه با تغذيه مناسب پيوند دارد.

در قرآن كريم مى‌خوانيم: هنگامى كه مهمانان ابراهيم ناخوانده و ناشناس به خانه او وارد شدند ابراهيم فوراً دستور داد گوساله‌اى را كباب كرده، پيش آوردند: «فما لَبِثَ انْ جَاءَ بِعِجْلٍ حَنِيذٍ» [1] «فَجَاءَ بِعِجْلٍ سَمِينٍ» [2] اين مسأله نشان مى‌دهد كه:

1. استفاده از غذاى خوب و مطبوع حلال است تا هنگامى كه رضاى خدا را در برداشته باشد.

2. ابراهيم كه اسوه انسان‌هاى الهى است در منزل خود ابزار مهيا كردن و طبخ غذاهاى مطبوع را داشت كه حتى براى مهمان‌هايى كه بى‌خبر وارد شده بودند، گوساله كباب شده‌اى را پيش آورد. البته لازم به يادآورى است كه ابراهيم خليل به خاطر اموال زيادى كه داشت صاحب كاركنان فراوانى بود كه آنها همه غذاهاى اضافى را مصرف مى‌كردند.

به يقين رشد فكرى انسان‌ها كه روح حيات و بالندگى را در كالبد جامعه مى‌دمد بر اساس فعاليت‌ها و تلاش‌هاى كسانى است كه از تغذيه مناسب برخوردارند تا جايى كه امام صادق عليه السلام در روايتى فرمود:

«من تركه‌

[اللحم‌

] أيّاماً فسد عقله‌

؛ هر كس مدتى گوشت نخورد، عقل او ضايع مى‌شود». [3]

همچنين فرمود:

«كلوه فإنّه يزيد في السمع والبصر

؛ گوشت بخوريد كه شنوايى و بينايى را زياد مى‌كند». [4]

بر اساس آموزه‌هاى دينى نه تنها خوردن انواع سبزى‌ها، ميوه‌ها و گوشت‌ها از حقوق مسلم هر انسان است، بلكه به فرموده امام صادق عليه السلام بر عهده مرد است كه اينها را براى خانواده خويش تأمين نمايد.

در روايتى از آن حضرت مى‌خوانيم:

«لا تكون فاكهة عامة إلّاأطعم عياله منها

؛ از ميوه‌هايى كه همه مى‌خورند بايد براى خانواده خود تهيّه كند». [5]

ج. لباس و پوشاك‌

لباس از ضروريات زندگى است. بر اساس تعاليم اسلام، پوشيدن لباس مناسب با روزگار خود وداشتن ظاهرى آراسته و نيكو حق طبيعى و مسلم آدمى است، و باعث شكوه ظاهرى جامعه اسلامى است.

حتى داشتن لباس‌هاى متعدّد خود نوعى‌

[1]. هود، آيه 69.

[2]. ذاريات، آيه 26.

[3]. معيارهاى اقتصادى در تعاليم رضوى، ص 184؛ طبّ الأئمّة، ص 139.

[4]. محاسن برقى، ج 2، ص 464، ح 428؛ بحارالانوار، ج 63، ص 66.

[5]. كافى، ج 5، ص 512.