برترى‌هاى فقه اسلامى‌

1. «فقه» انعكاسى از برترى خالق عقل بر عقل‌

در قوانين الهى، قانونگذار خداوندى است كه خالق انسان و خالق عقل انسان است يعنى آن منبع بى‌نهايتى كه عقل، تنها شعاعى از وجود اوست و نسبت به مصالح و مفاسد انسانى كه مكلّف به اين قوانين است، شناخت كافى دارد و از طرفى ديگر جاذبه‌هاى نفسانى و شهوانى درباره او مفهومى ندارد تا او را از وضع قوانينى هماهنگ با آن مصالح و مفاسد، بازدارد در حالى كه واضعان قوانين بشرى، هم شناخت ناقص و محدودى از مصالح و مفاسد دارند و هم افكار آنان ممكن است تحت تأثير جاذبه‌هاى نفسانى و شهوانى قرار گيرد و روشن است كسى كه خود نياز به دستگيرى و كنترل و هدايت دارد نمى‌تواند با وضع يك سلسله از مقرّرات و قوانين، هدايت كننده ديگران شود «قُلِ اللَّهُ يَهْدِي لِلْحَقِّ أَ فَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدِّي إِلَّا أَنْ يُهْدى‌». [1]

به بيان ديگر: تفاوت فقه اسلامى بر قوانين وضعى دنيا جلوه‌اى از برترى خالق عقل بر عقل و انعكاسى از تفاوت بين تراوشات فكرى بشر با مبدأ وحى است چرا كه واضع و قانونگذار در فقه اسلامى خداوندى است كه‌ اوّلًا: بر همه نيازها و خواسته‌هاى بشر اشراف كامل دارد لذا هيچ گونه كاستى و تناقض و تضادّى در قوانينش مشاهده نمى‌شود.

ثانياً: تأثير هوا و هوس‌ها در مورد او مفهومى ندارد در حالى كه عقل انسان حتى در آنجا كه به صورت خرد جمعى ظهور پيدا مى‌كند در بسيارى از موارد مغلوب و محكوم خواهش‌هاى نفسانى قرار مى‌گيرد و ممكن است مثلًا به وضع امورى بسيار مستهجن (مانند مشروعيّت بخشيدن به همجنس بازى) تن دهد. [2]

ثالثاً: چيزى به نام شرم و حيا او را از بيان حق باز

[1]. يونس، آيه 35.

[2]. در پايان اين فصل به بعضى از قوانين بسيار زشت بشرى با ارائه آمارهاى رسمى در رابطه با آثار و عواقب زيانبار آن اشاره خواهد شد.