اين حكم شرعى خانواده‌هاى بسيارى از مبتلايان به اين مسأله را از هم پاشيده، و شكست‌خوردگان در ازدواج اوّل را با شكستى ديگر مواجه نموده است! زيرا نه خودشان مسائل شرعى را فرا گرفته، و نه با عالمى مشورت نموده‌اند (خود كرده را تدبير چيست؟!)

در اين هنگام زندگى در نظرشان تيره و تار گرديده، و خواب و خوراك را از آنها مى‌ربايد.

خوانندگان محترم اگر نتوانند عمق اين فاجعه را درك كنند، حق دارند. ولى براى مبتلايان به آن، و ما كه از نزديك با نمونه‌هاى متعدّدى از آن در تماس بوده، و يا سرگذشت آنها را در نامه‌هاى جانكاهشان خوانده‌ايم، يا در تماسهاى تلفنى به درد دل آنها گوش فرا داده، و حتّى صداى گريه آنان را شنيده‌ايم، عمق اين حوادث تلخ به خوبى قابل درك است.

برخى از زنان مؤمنه كه با هزاران مشكل از شوهر اوّل، كه احتمالا معتاد به موادّ مخدّر بوده، يا به علل مختلف همواره در زندان به سر مى‌برده، طلاق مى‌گيرند، و بر اثر جهل به مسأله در حال عدّه با شخص ايده‌آل خود، به اميد زندگى خوب و خوشى ازدواج، و حتّى قبل از پايان عدّه عروسى مى‌كنند، هنگامى كه متوجّه حكم شرعى آن شده، و خانه سعادت خويش را ويران مى‌بينند، از ترس آبرو جرأت ابراز آن را حتّى به شوهر دوّم خود نيز ندارند. و از سوى ديگر، براى فرار از گناه در خانه خود همچون فردى بيگانه با شوهر برخورد مى‌كنند. راستى براى حلّ اين معضل هيچ راه حلّى وجود ندارد؟