بسازد كه همگان در آن همچون برادران و خواهران باشند كه: «انّما المؤمنون اخوه»

به همين دليل، يكى از برنامه‌هاى اساسى آن مصلح و انقلابى بزرگ، توحيد صفوف در سايه توحيد مذهب، است.

ولى نبايد ترديد به خود راه داد كه اين توحيد نه ممكن است اجبارى باشد؛ و نه اگر امكان اجبار در آن بود، منطقى بود اجبارى شود.

مذهب با قلب و روح آدمى سر و كار دارد و مى‌دانيم قلب و روح از قلمرو زور و اجبار بيرون است؛ و دست كسى به حريم آن دراز نمى‌شود.

بعلاوه، روش و سنّت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم- چنانكه قرآن هم گواهى مى‌دهد- بر اجبار نبوده كه: «لا اكراه فى الدّين»

لذا، همواره اسلام، اهل كتاب را به عنوان يك اقلّيّت سالم پذيرفته و از آن‌ها مادام كه دست به تحريكاتى نزنند حمايت كرده است.

با توجّه به اين كه در دوران حكومت آن مصلح بزرگ، همه وسايل پيشرفته ارتباط جمعى، در اختيار او و پيروان رشيد او است، و با توجّه به اين كه اسلام راستين با حذف پيرايه‌ها كشش و جاذبه‌اى فوق‌العاده‌اى دارد، بخوبى مى‌توان پيش‌بينى كرد كه اسلام با تبليغ منطقى و پيگير، از طرف اكثريّت قاطع مردم جهان پذيرفته خواهد شد؛ و وحدت اديان از طريق اسلام پيشرو، عملى مى‌گردد.