است، تنها فصولى از كتاب اخير را فهرست وار يادآور شده و در فصول آينده به تناسب روى قسمتى از احاديث انگشت مى‌گذاريم:

1- در فصل نخست، اشاره به احاديثى كه درباره پيشوايان دوازده‌گانه از پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و ائمّه عليهم السلام آمده است شده، و تعداد 271 حديث از منابع معروف اهل تسنّن و شيعه در اين فصل جمع‌آورى شده كه بعضى به عنوان‌ «امام» و بعضى‌ «خليفه» و بعضى‌ «امير» و يا تعبيراتى شبيه به آن مى‌باشد.

اين احاديث در مهمترين منابع حديث اهل سنّت و مهمترين منابع اهل بيت آمده است.

توجيه اين گونه روايات از نظر مكتب شيعه روشن است، ولى اهل تسنّن چون از يك سو، ورود اين احاديث را در منابع اصيل خود انكار نمى‌كنند، و از سوى ديگر عقيده شيعه را درباره «ائمّه اثنى عشر» نپذيرفته‌اند، در توجيه اين احاديث گرفتار درد سر عجيبى شده‌اند؛ گاهى خلفاى چهارگانه نخستين را اصل قرار داده، سپس تعداد 8 نفر از خلفاى بعد را به آنها اضافه مى‌كنند!

در حالى كه اگر بخواهند خلفا را به ترتيب جزء امرا و پيشوايان راستينى كه پيامبر وعده داده بشمرند، هر قدر هم اغماض بكنند، شمردن افرادى مانند «يزيد» و اخلاف او از حكّام بنى اميّه در اين زمره امكان‌پذير نيست؛ و اگر بنا شود از ميان آنها افرادى كه مختصرى روبه‌راه‌تر بودند دست چين كنيم، آن هم با توجّه به وحدت اهداف و برنامه‌هاى خلفاى بنى اميّه و بنى عبّاس هيچ ضابطه‌اى در دست‌