مطلق گفته شود صلاحيّت و شايستگى از تمام چيزها را فرا مى‌گيرد؛ شايستگى علمى؛ شايستگى اخلاقى؛ شايستگى از نظر ايمان و تقوى و آگاهى و مديريت.

و به اين ترتيب مفهوم آيات چنين مى‌شود:

ما در كتاب زبور علاوه بر قرآن مجيد (يا پس از تورات) نوشتيم كه زمين را بندگان صالح و شايسته من در اختيار خواهند گرفت؛ و همين براى گروه عبادت كنندگان (و آنها كه در مسير بندگى خدا گام بر مى‌دارند) براى رسيدن به اهدافشان كافى است.

ذكر اين موضوع در زبور (اگر به معنى همه كتب آسمانى پيشين باشد) دليل بر آن است كه اين موضوع در همه كتابهاى آسمانى به عنوان يك اصل ثابت وجود داشته.

و اگر هم منظور از آن‌ كتاب داوود بوده باشد شايد به تناسب آن است كه داوود حكومت وسيع و پهناورى داشت كه در مسير حقّ و عدالت و منافع انسانها بود؛ اگر چه جنبه منطقه‌اى داشت و فراگير همه جهان نبود؛ ولى در زبور به او بشارت داده شد كه يك حكومت فراگير جهانى بر پايه آزادى و امنيّت و عدالت در انتظار جهانيان خواهد بود.

يعنى هنگامى كه شايستگى كافى پيدا كنند، و مصداق زنده‌ «عبادى الصّالحون» و بندگان شايسته خدا گردند. وارث همه ميراثها و مواهب زمين خواهند شد. هم وارث حكومت مادّى و هم حكومت معنوى.

در پاره‌اى از روايات كه در تفسير آيه فوق آمده تعبيرات روشنتر و صريحترى در اين زمينه ديده مى‌شود.