«ارض» به مجموع كره زمين گفته مى‌شود و سراسر جهان را فرا مى‌گيرد؛ مگر اينكه قرينه خاصّى در كار باشد.

«ارث» در لغت به معنى چيزى است كه بدون معامله و دادوستد به دست كسى مى‌افتد، ولى در بعضى موارد از قرآن كريم، ارث به تسلّط و پيروزى يك قوم صالح بر ناصالحان؛ و در اختيار گرفتن مواهب و امكانات آنها گفته شده است.

«زبور» در اصل به معنى هرگونه كتاب و نوشته است؛ ولى معمولًا به كتاب «داوود» كه در عهد قديم از آن تعبير به‌ «مزامير داود» شده اطلاق مى‌گردد؛ و آن مجموعه‌اى از مناجاتها و نيايشها و اندرزهاى داوود پيامبر است؛ اين احتمال نيز وجود دارد كه زبور تمام كتب آسمانى پيشين (قبل از قرآن) بوده باشد.

«ذكر» در اصل به معنى هر چيزى است كه مايه تذكّر و يادآورى باشد ولى در آيه فوق به كتاب آسمانى موسى عليه السلام‌ «تورات» تفسير گرديده به قرينه اين كه قبل از زبور معرّفى شده است، و طبق تفسير ديگرى «ذكر» اشاره به قرآن مجيد است زيرا كه در خود آيات قرآن اين عنوان به قرآن گفته شده‌ (ان هو الّا ذكر للعالمين‌ [1]).

بنابراين، عبارت‌ «من بعد» به معنى‌ «علاوه بر» خواهد بود (دقّت كنيد).

«صالح» به معنى شايسته و صلاحيت‌دار است و هنگامى كه بطور

[1]- سوره تكوير، آيه 27.