عمران و اعراف) به قدر كافى بحث كردهايم، و ضرورتى براى تكرار نيست، و دلالت آنها را بر عظمت قرآن ثابت كرديم.
و شايد، به همين دليل است كه بعد از ذكر حروف مقطعه، بلافاصله اشاره به عظمت قرآن مىكند و مىگويد: «اينها آيات كتاب مبين است» كتابى روشنىبخش، آشكاركننده حق از باطل، نشاندهنده صراط مستقيم و راه پيروزى و نجات «تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ الْمُبينِ».
جالب توجه اين كه، در اين آيه از اسم اشاره به دور (تِلْكَ) استفاده شده است، كه نظير آن در آغاز سوره «بقره» و بعضى از سورههاى قرآن داشتيم، و گفتيم: اين گونه تعبيرات همگى اشاره به عظمت اين آيات است، يعنى آن چنان بلند و والا است كه گوئى در نقطه دوردستى قرار گرفته، در اوج آسمانها، در اعماق فضاى بىكران، كه براى رسيدن به آن بايد تلاش و كوشش وسيعى انجام داد، نه همچون مطالب پيش پا افتاده، كه انسان در هر قدم با آن روبرو مىشود.
(نظير اين تعبير در ادبيات فارسى نيز داريم، كه در حضور يك شخص بلند پايه مىگويند: آن جناب ... آن مقام محترم ...).
***
پس از آن، هدف نزول اين آيات را چنين بيان مىكند:
«ما آن را قرآن عربى فرستاديم، تا شما آن را به خوبى درك كنيد» «إِنَّا أَنْزَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِيّاً لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ».
هدف، تنها قرائت، تلاوت و تيمن و تبرك با خواندن آيات آن نيست، بلكه هدف نهائى درك است، دركى نيرومند و پر مايه، كه تمام وجود انسان را به سوى عمل دعوت كند.
اما عربى بودن قرآن، علاوه بر اين كه زبان عربى- به شهادت آنها كه اهل