و با دعوت به رستگارى، فلاح، عمل نيك، نماز و ياد خدا پايان مىپذيرد.
از نام خدا «اللَّه» شروع مىشود و با نام خدا «اللَّه» پايان مىپذيرد، جملهها موزون، عبارات كوتاه، محتويات روشن، مضمون سازنده و آگاهكننده است.
لذا در روايات اسلامى روى مسأله اذان گفتن تأكيد زيادى شده است.
در حديث معروفى از پيامبر صلى الله عليه و آله نقل شده: اذانگويان در روز رستاخيز از ديگران به اندازه يك سر و گردن بلندترند!
اين بلندى در حقيقت، همان بلندى مقام رهبرى و دعوت كردن ديگران به سوى خدا و به سوى عبادتى همچون نماز است.
صداى اذان كه به هنگام نماز در مواقع مختلف از ماذنه شهرهاى اسلامى طنينافكن مىشود، مانند نداى آزادى و نسيم حيات بخش استقلال و عظمت، گوشهاى مسلمانان راستين را نوازش مىدهد و بر جان بدخواهان رعشه و اضطراب مىافكند، و يكى از رموز بقاى اسلام است.
شاهد اين گفتار اعتراف صريح يكى از رجال معروف انگلستان است كه در برابر جمعى از مسيحيان چنين اظهار مىداشت: «تا هنگامى كه نام محمّد صلى الله عليه و آله در مأذنهها بلند است، كعبه پا بر جا و قرآن رهنما و پيشواى مسلمانان است، امكان ندارد پايههاى سياست ما در سرزمينهاى اسلامى استوار و برقرار بماند»! «1»
اما بيچاره و بينوا بعضى از مسلمانان كه گفته مىشود اخيراً اين شعار بزرگ اسلامى را- كه سندى است بر ايستادگى آئين و فرهنگ آنان در برابر گذشت قرون و اعصار- از دستگاههاى فرستنده خود برداشته و به جاى آن برنامههاى مبتذلى گذاشتهاند، خداوند آنها را هدايت كند و به صفوف مسلمانان باز گرداند.
بديهى است همان طور كه باطن اذان و محتويات آن زيبا است، بايد كارى