و در پايان آيه مىفرمايد: «آنها هم در اين دنيا رسوا و خوار خواهند شد و هم در آخرت كيفر عظيمى خواهند داشت» «لَهُمْ فِي الدُّنْيا خِزْيٌ وَ لَهُمْ فِي الآخِرَةِ عَذابٌ عَظيمٌ».
***
در آيه دوم، بار ديگر قرآن تأكيد مىكند كه: «آنها گوش شنوا براى شنيدن سخنان تو و تكذيب آن دارند» «سَمَّاعُونَ لِلْكَذِبِ».
و يا گوش شنوائى براى شنيدن دروغهاى بزرگانشان دارند.
اين جمله، بار ديگر به عنوان تأكيد و اثبات اين صفت زشت براى آنها تكرار شده است.
علاوه بر اين «آنها بسيار اموال حرام، ناحق و رشوه مىخورند» «أَكَّالُونَ لِلسُّحْتِ». «1»
سپس به پيامبر صلى الله عليه و آله اين اختيار را مىدهد كه: «هر گاه اين گونه اشخاص براى داورى به او مراجعه كردند مىتواند در ميان آنها با احكام اسلام داورى كند و مىتواند از آنها روى گرداند» «فَإِنْ جاؤُكَ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ أَوْ أَعْرِضْ عَنْهُمْ».
البته منظور اين نيست كه پيغمبر صلى الله عليه و آله تمايلات شخصى را در انتخاب يكى از اين دو راه دخالت دهد، بلكه منظور اين است: شرائط و اوضاع را در نظر بگيرد، اگر مصلحت بود دخالت و حكم كند و اگر مصلحت نبود صرفنظر نمايد.
پس از آن، براى تقويت روح پيغمبر صلى الله عليه و آله اضافه مىكند: «اگر صلاح بود كه از