گفتند: تو مىگوئى او بنده خدا و پيامبر او بوده است.
آيه فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت. «1»
تفسير:
مسيح بنده خدا بود
گر چه آيات فوق شأن نزول خاصى دارد، ولى با اين حال پيوند و ارتباط آن با آيات گذشته كه درباره نفى الوهيت مسيح عليه السلام و ابطال مسأله تثليث بود، آشكار است.
نخست، با بيان ديگرى مسأله الوهيت مسيح عليه السلام را ابطال كرده، مىگويد:
شما چگونه معتقد به الوهيت عيسى عليه السلام هستيد در حالى كه:
«مسيح از عبوديت و بندگى پروردگار استنكاف نداشت و فرشتگان مقرّب پروردگار نيز استنكاف ندارند»؟ «لَنْ يَسْتَنْكِفَ الْمَسيحُ أَنْ يَكُونَ عَبْداً لِلَّهِ وَ لَا الْمَلائِكَةُ الْمُقَرَّبُونَ».
مسلّم است كسى كه خود عبادتكننده است معنى ندارد كه معبود باشد.
مگر ممكن است كسى خود را عبادت كند؟ يا اين كه عابد، معبود، بنده و خدا يكى باشد؟!
جالب اين است كه: در حديثى مىخوانيم: امام على بن موسى الرضا عليه السلام براى محكوم ساختن مسيحيان منحرف كه مدعى الوهيت او بودند به «جاثليق» بزرگ مسيحيان فرمود: