فِى شَىْءٍ فَرُدُّوهُ الَى اللَّهِ وَ الرَّسُولِ انْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الآخِرِ ذلِكَ خَيْرٌ وَ أَحْسَنُ تَأْوِيْلًا:
«اگر در چيزى اختلاف كرديد آن را به خدا و پيامبر صلى الله عليه و آله ارجاع دهيد اگر ايمان به پروردگار و روز بازپسين داريد، اين براى شما بهتر و پايان و عاقبتش نيكوتر است».
كه در اينجا سخنى از اولوا الامر به ميان نيامده و مرجع حل اختلاف تنها خدا (كتاب اللَّه، قرآن) و پيامبر (سنت) معرفى شده است.
در پاسخ اين ايراد بايد گفت:
اولًا- اين ايراد مخصوص تفسير دانشمندان شيعه نيست، بلكه به ساير تفسيرها نيز با كمى دقت متوجه مىشود. ثانياً- شكى نيست كه منظور از اختلاف و تنازع در جمله فوق، اختلاف و تنازع در احكام است نه در مسائل مربوط به جزئيات حكومت و رهبرى مسلمين؛ زيرا در اين مسائل مسلماً بايد از اولوا الامر اطاعت كرد (همان طور كه در جمله اول آيه تصريح شده).
بنابراين، منظور از آن اختلاف در احكام و قوانين كلى اسلام است كه تشريع آن با خدا و پيامبر صلى الله عليه و آله است؛ زيرا مىدانيم امام فقط مجرى احكام است، نه قانونى وضع مىكند، و نه نسخ مىكند، بلكه همواره در مسير اجراى احكام خدا و سنت پيامبر صلى الله عليه و آله است.
و لذا در احاديث اهل بيت عليهم السلام مىخوانيم كه فرمودهاند: «اگر از ما سخنى بر خلاف كتاب اللَّه و سخن پيامبر صلى الله عليه و آله نقل كردند، هرگز نپذيريد، محال است ما چيزى بر خلاف كتاب اللَّه و سنت پيامبر صلى الله عليه و آله بگوئيم». «1»