يكديگر خطرات فراوانى دارد، يعنى بيمارى نهفته و ارثى را آشكار و تشديد مىكند (نه اين كه خود آن توليد بيمارى كند).
حتى بعضى، گذشته از محارم، ازدواج با اقوام نسبتاً دورتر مانند عموزادهها را با يكديگر خوب نمىدانند و معتقدند: خطرات بيمارىهاى ارثى را تشديد مىنمايد. «1»
ولى اين مسأله اگر در خويشاوندان دور مشكلى ايجاد نكند (همان طور كه غالباً نمىكند) در خويشاوندان نزديك كه «همخونى» شديدتر است، مسلماً توليد اشكال خواهد كرد.
به علاوه، در ميان محارم، جاذبه و كشش جنسى معمولًا وجود ندارد؛ زيرا محارم غالباً با هم بزرگ مىشوند و براى يكديگر يك موجود عادى و معمولى هستند و موارد نادر و استثنائى نمىتواند مقياس قوانين عمومى و كلى گردد و مىدانيم: جاذبه جنسى، شرط استحكام پيوند زناشوئى است، بنابراين اگر ازدواجى در ميان محارم صورت گيرد، ناپايدار و سست خواهد بود.
آن گاه به محارم رضاعى اشاره كرده، مىفرمايد: «و مادرانى كه شما را شير مىدهند و خواهران رضاعى شما بر شما حرامند» «وَ أُمَّهاتُكُمُ اللَّاتي أَرْضَعْنَكُمْ وَ أَخَواتُكُمْ مِنَ الرَّضاعَةِ».
گرچه قرآن در اين قسمت از آيه تنها به دو دسته يعنى خواهران و مادران رضاعى اشاره كرده، ولى طبق روايات فراوانى كه در دست است، محارم رضاعى منحصر به اينها نيستند، بلكه طبق حديث معروفى از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله: يَحْرُمُ مِنَ الرِّضاعِ ما يَحْرُمُ مِنَ النَّسَبِ: «تمام كسانى كه از نظر ارتباط نسبى حرامند، از نظر