چراى فرمان رسول خدا صلى الله عليه و آله- كه فرمان خدا است- باشيد و بدانيد پيروزى و برترى از آن شما است.
در آيه بعد، درس ديگرى براى رسيدن به پيروزى نهائى به مسلمانان داده شده است و آن اين كه: شما نبايد از دشمنان كمتر باشيد، آنها در ميدان «بدر» شكستى سخت و سنگين از شما خوردند و هفتاد نفر كشته، و تعداد زيادى مجروح و اسير دادند و با آن همه از پاى ننشستند، و در اين ميدان شكست خود را بر اثر غفلت شما جبران كردند.
شما هم اگر در اين ميدان گرفتار شكست شديد بايد از پاى ننشينيد تا آن را جبران كنيد، و لذا مىفرمايد: «اگر به شما جراحتى رسيد به آنها هم جراحتى همانند آن رسيد» بنابراين سستى و اندوه شما براى چيست؟ «إِنْ يَمْسَسْكُمْ قَرْحٌ فَقَدْ مَسَّ الْقَوْمَ قَرْحٌ مِثْلُهُ».
«قَرْح» به معنى جراحتى است كه در بدن بر اثر برخورد با يك عامل خارجى پيدا مىشود. بعضى از مفسران آيه را اشاره به جراحاتى كه بر كفار در ميدان احد نشست مىدانند، ولى
اولًا- اين جراحات مانند جراحات مسلمين نبود بنابراين با كلمه «مِثْلُهُ» سازگار نيست.
و ثانياً- با جمله بعد كه تفسير آن خواهد آمد تناسب ندارد.
در قسمت بعد، نخست اشاره به يكى از سنن الهى شده است كه در زندگى بشر حوادث تلخ و شيرينى رخ مىدهد كه هيچكدام پايدار نيست، شكستها، پيروزىها، قدرتها، عظمتها و ناتوانىها، همه در حال دگرگونى هستند.
بنابراين، نبايد شكست در يك ميدان و آثار آن را پايدار فرض كرد، بلكه