الْجَهالَةِ وَ الذُّنُوبِ، فِى إِعْتِقاداتِهِمْ وَ أَعْمالِهِمْ:
«براى چيست كه مىبينم مردم هنگامى كه در شب طعامى نزدشان حاضر كنند، حتماً چراغ مىافروزند تا ببينند چه غذائى در شكم خود وارد مىسازند؟
ولى به غذاى روحشان اهميت نمىدهند، و چراغ عقل را به وسيله علم روشن نمىسازند، تا از عوارض جهالت و گناهان در اعتقادات و اعمال سالم بمانند». «1»
نظير همين معنى را فرزندش امام مجتبى عليه السلام فرموده: عَجِبْتُ لِمَنْ يَتَفَكَّرُ فِى مَأْكُولِهِ، كَيْفَ لايَتَفَكَّرُ فِى مَعْقُولِهِ، فَيُجَنِّبُ بَطْنَهُ ما يُؤْذِيْهِ، وَ يُودِعُ صَدْرَهُ ما يُردِيْةِ:
«عجب دارم از آنها كه به غذاى جسم خود مىانديشند، اما در غذاى روح دقت نمىكنند، خوراك زيانبار را از شكم خود دور مىدارند، اما قلب را با مطالب مهلك آكنده مىكنند». «2»
5- بعد از آن به خاطر بياورد كه صيحه گوشخراش محشر همه را از خواب مرگ بيدار مىكند، و انسان را در برابر اعمالش قرار مىدهد و آن چنان اوضاع محشر هولناك است كه: انسان عزيزترين عزيزانش را فراموش مىكند، بايد بينديشد آيا امروز، كارى مىكند كه در آن روز چهرهاى خندان و مسرور و نورانى داشته باشد، يا چهرهاى زشت و عبوس و تاريك؟ و از هم اكنون خود را براى آن روز آماده كند.
***