تعبير به: يُغْنِيْهِ (او را بىنياز مىسازد) كنايه ظريفى است از اين حقيقت كه در آن روز آن قدر انسان به خود مشغول است، كه به ديگرى نمىپردازد و حوادث به قدرى شديد و هولناك است، كه براى اشغال تمامى فكر و قلب او كافى است.
در حديثى آمده است: بعضى از خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله از آن حضرت سؤال كردند: آيا در روز قيامت انسان به ياد دوست صميميش مىافتد؟
در جواب فرمود: ثَلاثَةُ مَواطِنَ لايَذَّكَّرُ (فِيْها) أَحَدٌ أَحَداً: عِنْدَ الْمِيْزانِ حَتّى يَنْظُرَ أَ يَثْقُلُ مِيْزانُهُ أَمْ يَخِفُّ؟
وَ عِنْدَ الصِّراطِ حَتّى يَنْظُرَ أَ يَجُوزُهُ أَم لا؟
وَ عِنْدَ الصُّحُفِ حَتّى يَنْظُرَ بِيَمِيْنِهِ يَأْخُذُ الصُّحُفَ أَمْ بِشِمالِهِ؟ فَهذِهِ ثَلاثَةُ مَواطِنَ لايَذَّكَّرُ فِيْها أَحَدٌ حَمِيْمَهُ وَ لا حَبِيْبَهُ وَ لا قَرِيْبَهُ وَ لا صَدِيْقَهُ، وَ لا بَنِيْهِ وَ لا والِدَيْهِ وَ ذلِكَ قَوْلُ اللَّه تَعالى: لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ:
«سه موقف است كه هيچ كس در آنها به ياد هيچ كس نمىافتد:
اول پاى ميزان سنجش اعمال است تا ببيند آيا ميزانش سنگين است يا سبك؟
پس از آن بر صراط است تا ببيند آيا از آن مىگذرد يا نه؟
و بعد از آن به هنگامى است كه نامههاى اعمال را به دست انسانها مىدهند تا ببينند آن را به دست راستش مىدهند يا دست چپ؟
اين سه موقف است كه در آنها كسى به فكر كسى نيست، نه دوست صميمى، نه يار مهربان، نه افراد نزديك، نه دوستان مخلص، نه فرزندان، و نه پدر و مادر، و اين همان است كه خداوند متعال مىفرمايد: در آن روز هر كسى به قدر